Almost Unbelievable. Is het echt nog maar drie weken geleden dat ik het Leidse studentenleventje inwisselde voor het leven van een American Grad student and research fellow?

In die drie weken heb ik al veel geleerd over het Amerikaanse leven, heb ik veel mensen leren kennen en ook de avonden worden steeds meer opgevuld. Het is leuk om te zien wat de verschillen tussen de culturen zijn. De meeste Amerikanen zijn heel hartelijk, open en gastvrij, dat maakt het voor mij makkelijk om mensen te leren kennen. Ik ben dan ook heel blij dat je hier op een hele ongedwonge manier kunt kennismaken met veel mensen, je wordt geïntroduceerd aan iedereen en je bent gewoon welkom. Amerikanen zijn ook weer heel makkelijk, alles is mogelijk. Dat heeft z’n voordelen, maar ook wel de nodige nadelen – iets snel voor elkaar krijgen is dan ook niet altijd mogelijk. Maar nog het meest opvallende verschil is dat hier alles wordt gecombineerd met eten. Bij een meeting staat er natuurlijk het één en ander aan eten op tafel. Elke meeting die niet verplicht is wordt aantrekkelijk gemaakt door gratis pizza’s, bagels of broodjes uit te delen. En ja, bijna alles sociale dingen worden gecombineerd met eten. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat de meeste Amerikanen wel een flinke buikomvang hebben… Overigens vergeet ik nog bijna te vermelden dat ook het schoeisel hier me wel heel erg versteld deed staan. De meeste mensen kijken ‘s ochtends niet wat ze aan doen. Gewoon een spijkerbroek, T-shirt met ronde hals en sportschoenen. Professor, bankier, mantelpakje of korte broek, men combineert het met sportschoenen. Pas had ik een gesprek met een aantal collega’s en toen waren zij heel verbaasd om te horen dat werkelijk bijna niemand het in Nederland zou durven om op sportschoenen naar z’n werk te komen – nu bedoel ik uiteraard geen Allstars, maar schoenen die wij classificeren als hardloopschoenen...

Maar dat alles leidt er niet toe dat ik minder geniet van het leven hier. Afgelopen dinsdag was ik weer naar de bijbelstudie gegaan en daarna gingen we met een grote groep nog wat drinken in de stad. Het was weer eens erg gezellig, leuk was ook dat ik die avond nog een Nederlands meisje heb leren kennen. Toen ik binnen was, kwam er gelijk iemand op mij af: ‘there is another Dutch girl here’. En ja, we konden het niet laten. Gelijk begonnen we in het Nederlands te ratelen, blij met het feit dat we weer eens een keer in onze eigen taal konden kletsen. De rest van de groep moest erg lachen om onze enthousiaste reactie, overigens moesten we de hele avond vervolgens wel opletten dat we niet éven snel iets in het Nederlands zeiden, dat is toch niet zo aardig tegenover de rest. Aan het eind van die avond werd ik uitgenodigd of ik komende vrijdag ook naar de dinner meeting wilde komen, wat me erg gezellig leek. De avond was enorm gezellig, rond zeven uur kwam iedereen binnen druppelen en begon het diner. Iedereen had wat eten meegenomen, dus we waren dan ook tot 11pm aan het eten. Ondertussen werd ik al wel een beetje benauwd, want de laatste metro gaat hier nogal vroeg. Nadat we de afwas hadden gedaan en nog even aan het genieten waren van een wijntje werd mij beloofd dat we nu echt snel naar het station zouden gaan. Het werd echter later en later, totdat uiteindelijk de laastste metro al weg was. Gelukkig was er iemand met een auto, dus ik heb een lift naar huis gekregen, mijn eerste ritje in een pickup heb ik ook weer gehad. Overigens was het niet zo makkelijk om thuis te komen. Hij had geen navigatie en ik wist de weg ook niet zo goed, zo lang woon ik er nog niet… Uiteindelijk ben ik echter thuisgekomen, dankbaar dat ik niet in een donker metrostation moest wachten tot de volgende ochtend…

Ook op mijn stage werd het eindelijk wat drukker. Afgelopen week zat er ‘s ochtends ineens iemand achter mijn laptop, op mijn plek. Het bleek ook een student geneeskunde te zijn die hier voor twee maanden onderzoek komt doen. Zij had de opdracht gekregen om mij een de procedure te leren, omdat we veel samen zullen moeten werken. Helaas had ze er niet zo’n zin in om alles aan mij uit te leggen. Er zat niets anders op dan als een hondje achter haar aan te lopen en zien hoe ze alleen aan haar eigen werk dacht. De volgende dag leek het al niet veel anders te gaan. Totdat ik het een beetje zat begon te worden, en subtiel met haar heb besproken dat ik niet gek ben, alleen is het wel wat lastig als je alles voor het eerst doen en bovendien alles in een andere taal is. Sindsdien gaat het eigenlijk een stuk beter en laat ik me ook niet meer alles gezeggen. En ik moet de komende twee maanden side-to-side met haar samenwerken, dus een goede verstandhouding is dan wel zo fijn.

In het weekend heb ik genoten van het lekkere weer, het strand en een fietstocht door allerlei dorpjes. En ‘s middags ging ik met Craig en Nancy naar een phonestore, om te kijken of aan hun familyplan kon worden toegevoegd, zodat ik eindelijk normal zou kunnen bellen, sms’en en internetten met m’n telefoon. Helaas, dat bleek niet mogelijk te zijn, dus ik moet van de week maar eens naar een andere provider kijken, hopelijk werkt dat beter. Naast de phonestore was een enorm grote supermarkt, hier hebben we gelijk boodschappen gedaan en heb ik alle ingrediënten voor een kwarktaart kunnen kopen. Althans, niet alles was te vinden, maar de taart is uiteindelijk goed gelukt en ze vinden ‘m lekker hier. ‘s Avonds was er weer een hockeywedstrijd, ik begin het al bijna leuk te vinden… Zondag ben ik naar de kerk geweest, helaas ging het lunchen niet door omdat die vrouw ziek was. ‘s Middags nog een flink stuk gewandeld met de hond en toen weer naar de kerk geweest, daarna nog gezellig met wat mensen gekletst en toen maar naar huis gegaan.

Maandagochtend op m’n werk gingen we gelijk aan de slag. Eerst even een collega gebeld welk material we moesten gebruiken en daarna konden we echt beginnen. Nadat we ‘s middags al de helft van het protocol hadden doorlopen merkte ik ineens op dat de slides – het weefsel – er wel raar uitzagen. Wat bleek? We hadden de verkeerd slides gebruikt, bijna een dag voor niets gewerkt. Ach, ik kon er eigenlijk wel om lachen, het was een goede training. Vanochtend zijn we gestart met de goede slides, hopelijk levert dat wat resultaat op. Al met al heb ik het nu ook op m’n stage wel naar m’n zin. Het werk is leuk, alles is nieuw en daarom ook een uitdaging om het toch goed te doen. En er wordt van mij verwacht dat ik goed nadenk over wat ik doe, waarom ik dat doe en hoe ik de procedure kan verbeteren om uiteindelijk tot een perfect resultaat te komen. Genoeg te doen dus, het komende half jaar!

Veel liefs vanuit het verre Boston!

Nadine

Ps: stiekem mis ik jullie wel een beetje, ondanks alle leuke mensen hier…