Lieve allemaal,

De grootte van ons mooie kikkerlandje - of eerder het gebrek aan grootte - levert regelmatig hilarische situaties op. Veel Amerikanen weten maar weinig van Nederland, meestal weten ze nog net dat het in Europa ligt en gaat men er van uit dat het naast Finland dan wel Italië ligt. Ook heeft men er geen besef van hoe klein ons land eigenlijk wel niet is. Zo praat men hier vaak over de staat waar hij of zij is opgegroeid. Iemand vertelde me pas dat ze was opgegroeid op het platteland, in een kleine en idyllische staat. Toen ik vervolgens aan haar vroeg wat ze onder klein verstond kreeg ik te horen dat het slechts vijf uur kost om van de ene kant van de staat naar de andere te rijden... Ik begon hard te lachen, niemand snapte echter wat er zo grappig was. Nadat ik de afmetingen van Nederland had laten weten begrepen ze wel waarom ik het zo grappig vond... Ach, alles went. Zelfs het feit dat alles hier groter is, de mensen hier heel makkelijk en relaxed zijn en dat het weer nog veranderlijker is dan in Nederland.

Het leven van een research fellow begint ook steeds leuker te worden. Gelukkig wordt de werkdruk langzaamaan verhoogd en weet ik nu een beetje mijn weg te vinden in de immunohistochemistry. Elke ochtend begin ik mijn dag met een korte fietstocht en een metroritje, rond 9u ben ik dan meestal in het lab. Vervolgens staat de koffie klaar en duik ik even achter m'n mail. Voordat ik kan beginnen is er meestal een kort overleg: welk materiaal ga je vandaag gebruiken en welke procedure ga je doen? Bepaalde materialen zijn heel duur, zomaar even wat uitproberen zit er dan ook niet in. Soms ben ik hele dagen druk bezig, andere dagen is er niet zo veel te doen. Binnenkort hoop ik echter ook met een tweede project te starten, zodat ik wat meer bezigheden heb. Maar stiekem geniet ik er nu nog maar even van dat ik dit verhaal gewoon kan schrijven terwijl ik officieel aan het werk ben...

Een week geleden kwam de professor ineens naar mijn bureau toe om me aan iemand voor te stellen: een voormalig Leidse student. Erg grappig, hij was mijn voorloper hier. We hebben gezellig koffiegedronken bij de Starbucks en uitgebreid gepraat over van alles-en-nog-wat. Het was leuk om van hem te horen wat hij allemaal heeft gedaan tijdens zijn stage en ik heb allerlei handige tips gekregen. Ook bleek dat hij mij gedeeltelijk gaat helpen met een deel van het onderzoek, met name door het aanleveren van materiaal. Dus nu heb ik contacten voor mijn stagein Duitsland (daar werkt hij nu als arts), in Leiden, Amsterdam en in Boston. Wat een luxe...

Ook het sociale leven komt steeds meer op gang. Elke dinsdagavond ga ik naar de bijbelstudie van de kerk en daarna gezellig met een groep nog wat drinken in de stad. Er zijn veel studenten/ net afgestudeerden nieuw in Boston, dus ik ben niet de enige die nog niet zoveel mensen kent, dat maakt het allemaal erg makkelijk. En donderdagavond is er de Navigators Boston. Helaas zijn de meeste studenten nu naar hun ouders omdat de drie maanden durende vakantie is begonnen. Er zijn echter nog wel een aantal studenten die de zomer in Boston blijven en de avonden zijn erg gezellig. Vorige keer was de meeting in een groot studentenhuis, de aftandse meubels en het gebrek aan enige schoon oppervlak deden me verdacht veel denken aan de Leidse studentenhuizen. De avonden verlopen wel minder ordelijk dan ik op Panoplia ben gewend... Bij onze kringen eet men eerst, geniet men van het dessert, doet men de afwas en vervolgens komt de koffie. Dit is echter hier niet het geval: men komt binnen, loopt naar de keuken en pakt wat eten. Ondertussen begint de alpha cursus, de mensen lopen echter gewoon heen en weer om weer even wat eten te pakken, net of het allemaal niets uit maakt. Ach, de sfeer en de gesprekken zijn erg goed.

Vrijdagavond is er elke week een diner met een groep mensen die ik het leren kennen in de kerk. Het eten bestaat vaak uit allerlei losse dingen die iedereen heeft meegebracht. Via facebook wordt altijd druk overlegd wie er wat meeneemt, en het werkt perfekt! Nu had ik een tijdje geleden op m'n facebook gezet dat ik Amerikanen liet kennismaken met een kwarktaart. Eén van die meiden was erg benieuwd wat voor soort taart dit toch wel niet kon zijn, dus had ik haar beloofd om voor het dessert te zorgen: een echte Hollandse kwarktaart. Nadat ik met veel moeite alle ingrediënten had gevonden heb ik de taart in elkaar gezet. Alleen de gelatine kon ik niet vinden, dus dan maar zonder... Helaas, dat was niet zo'n heel goed idee. Toen ik de volgende dag op weg ging naar het diner was het erg warm weer, eerst een fietstocht, daarna een half uur in de metro en vervolgens nog een tijdje in de bus. Eenmaal op de locatie aangekomen was de taart toch wel erg gesmolten...Toen het eindelijk tijd was voor het dessert, bleek de taart nog steeds erg slap te zijn, daar ging mijn verrassing van een ‘echte kwarktaart'. Gelukkig waren er ook diepe schaaltjes voorhanden en de smaak was goed. Al met al was het erg lachwekkend!

En op dit moment is mijn ‘gastgezin' op vakantie. De hond hebben ze echter thuisgelaten, dus samen met mijn huisgenootje verdelen we de taak ‘hond uitlaten'. Elke ochtend kom ik nu vroeg uit bed, want voordat ik naar m'n werk moet, moet ik eerst even wandelen met de hond... En zodra ik uit m'n werk kom, staat hij te springen om naar buiten te gaan. En ook kan ik niet naar bed voordat ik eerst even een wandeling heb gemaakt. In ieder geval goed om al het ongezonde Amerikaanse eten er af te lopen...

Al met al geniet ik van het leven hier! Time flies, when having fun...

Liefs vanuit Boston!