Eerlijk is eerlijk, de vaderlandsliefde die sommige Nederlanders opbrengen voor ons mooie landje kan toch echt niet op tegen het patriottisme dat de Amerikanen laten zien op Independence Day. Afgelopen weekend stond geheel in het teken van de vrijheid en geen enkele vraag was belangrijker dan de vraag naar de plannen voor de ‘Fourth of July'. Met het speciale weekend in het vooruitzicht werd er vrijdagmiddag niet zo heel productief meer gewerkt en besloten we om het weekend maar in te luiden met een gezellige borrel. Vervolgens stond er 's avonds een diner met een groep vrienden op de planning. Om alvast in stemming te komen had men besloten een American Night te organiseren, alle gerechten waren enigszins te linken aan de Amerikaanse ratjetoe en de Stars and Stripes cookies waren nadrukkelijk aanwezig. De volgende dag was het nog steeds uitermate lekker weer, daarom opperde men het idee om 's avonds te gaan picknicken bij de Charles, de rivier die dwars door Boston stroomt. Een enorme mooie locatie , genoten van het uitzicht, de gezelligheid en een potje Amerikaans monopoly.

Op zondag - na een kerkdienst die ook in het teken stond van de Independence Day ­- besloten we de Freedom Trail te gaan lopen. Met een heel aantal jongeren uit de kerk gingen we op weg, een wandeling langs alle historische gebouwen die van belang zijn geweest voor de onafhankelijkheid. Gelukkig waren er een aantal jongeren die tijdens de lessen vaderlandse geschiedenis goed hebben opgelet, zodoende konden ze mij veel vertellen over allerlei historische feiten. Ik wist niet dat Boston zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in het onafhankelijkheidsproces, maar dat is dan ook de reden dat de stad dit weekend totaal was volgestroomd met toeristen. Het was een erg leuke wandeling en zo heb ik gelijk de stad weer wat beter leren kennen. Aan het eind van de middag gingen we op weg naar het concert dat die avond werd gehouden, ter ere van de vrijheid. Het concert werd op 3 en 4 juli gehouden en blijkt één van de meest beroemde concerten op Independence Day te zijn. Ruim twee uur van te voren zaten we al te wachten, samen met duizenden anderen. Het wachten was echter de moeite waard, het was een fantastisch concert en heel bijzonder om mee te maken. Alle vaderlandsliefde kwam bij de menigte naar boven en ook ik heb hard meegezongen met de bekende patriotic songs.

Maandag heb ik allereerst genoten van een heerlijke vrije dag. Aan het eind van de middag ging ik op weg naar de Esplanade, er zou namelijk 's avonds een spectaculaire vuurwerkshow zijn. Gelukkig had mijn gastfamilie een plek gereserveerd voor de Navigators, en daar mocht ik natuurlijk ook bij zitten. Een betere plek was er niet, ik zat helemaal vooraan, nog net niet in de rivier. De lange wachttijd hebben we doorgebracht met kletsen en spelletjes doen, het was er enorm gezellig. Eindelijk, rond 22u begon de show, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo'n goede vuurwerkshow heb gezien. Just awesome!

Helaas, de afloop was wat minder goed. We zaten zo dichtbij dat ik op de één of andere manier iets in mijn oog heb gekregen. Onmiddellijk had ik het idee dat het toch niet helemaal goed zat, het voelde namelijk niet zo aangenaam. Eenmaal thuis aangekomen gelijk m'n lenzen uitgedaan, maar de volgende dag was de pijn absoluut niet verdwenen. Geluk bij een ongeluk, ik werk in een ooginstituut. Nu bedacht mijn collega dat haar vriend mij vast wel kon helpen, hij is oogarts en werkt in het oogziekenhuis waar ons instituut veel mee samenwerkt. Nadat ze aan hem de situatie had uitgelegd, zei hij dat ik wel even kon langskomen. Ik moest wel lang wachten, maar toen kon ik gelukkig zonder papieren in te vullen door een dokter worden gezien. Hij kon niets in mijn oog ontdekken, wel was de oogdruk verhoogd. Ik heb oogdruppels gekregen en een aantal dagen moet ik gebrild rondlopen, lenzen zijn nu even verboden. Het gaat nu echter al weer beter, waarschijnlijk heb ik erg geluk gehad en is er alleen een lichte bloeduitstorting, en dat geneest wel weer.

Overigens lijkt het wel alsof ik hier de ongelukken naar me toe haal. Een week geleden - het regende en het was druk op de weg - reed er ineens een auto op me in. Het was een rare situatie, ik reed van de heuvel naar beneden en bleef gewoon op dezelfde weg rijden. De vrouw kwam echter vanuit haar oprit, zag mij niet, wilde snel invoegen, en boem. Nadat ik een aantal meter verder op de grond was beland schreeuwde die vrouw boos naar mij ‘waarom fiets je hier'? Toen was er echter een omstander die haar even haarfijn uitlegde - hij had alles gezien - dat het toch echt totaal haar fout was. Afijn, de blauwe plekken zijn alweer bijna verdwenen, m'n botjes voelen weer normaal en ook de fiets was nog redelijk heel.

In het lab maak ik elke dag brave burgeruren en elke dag was ik druk bezig met het aankleuren van weefsel. Helaas had ik tot nu toe weinig resultaat. Omdat ik nu toch wel wat meer wilde weten over het project had ik gevraagd of ik even op gesprek kon komen bij de professor. Wat blijkt? Dat ik geen resultaat zou hebben was een klein beetje te verwachten, dit weefsel is nogal lastig aan te kleuren. Bovendien is dit slechts het voorwerk, maar dat wist ik niet. Maar ik ga nu dus echt starten met het project en het wordt bijna helemaal mijn eigen werk. De afgelopen week ben ik dan ook heel hard bezig geweest met het lezen van allerlei artikelen, zodat ik weet wat er van mij wordt verwacht. Het komt er eigenlijk op neer dat deze vorm van oogkanker zowel met chemotherapie als radiotherapie slecht te behandelen is. Nu is het misschien mogelijk om de kinderen te genezen door middel van immunotherapie, dat houdt in het kort in dat ik ga proberen om een vaccin te ontwikkelen voor oogkanker. Ondertussen ben ik ook bezig met de muizentraining, zodat ik binnenkort zelf de injecties kan doen en weet hoe ik op een verantwoorde manier met proefdieren om moet gaan. Al met al dit project een hele uitdaging, maar tot nu toe kan ik niets anders zeggen dan dat het echt fantastisch is!

Liefs vanuit Boston!