De echte zomer heeft hier z´n intrede gedaan. Alle warme kleding is diep opgeborgen in m´n kast en alleen de échte zomerkleding komt van pas. Toen eindelijk de lange winter hier ten einde was werd ik al door iedereen gewaarschuwd. Men vertelde mij dat Boston zowel een zeer koude winter als een erg warme zomer heeft. Nu, dat merk ik. Afgelopen week is de temperatuurmeter zelfs tot over de veertig graden gekomen!

Ondertussen begon ik me af te vragen waar de grote zomeruittocht toch bleef. Zulk lekker weer, waarom gaat er dan niemand op vakantie? Veel collega's zijn voor een lang weekend even de stad uitgeweest, maar iedereen was al snel weer terug in het lab. Ook de vrienden die ik heb ontmoet hebben het helemaal niet over een vakantie. Toen ik me dit hardop begon af te vragen kreeg ik bijna medelijden met alle Amerikanen. Je mag hier van geluk spreken als je twee weken vakantie hebt per jaar. Bovendien, familie woont vaak ver weg, meestal worden de vakantiedagen besteed aan een halfjaarlijks bezoek. En veel vrienden zijn net begonnen aan een nieuwe baan, vakantiedagen is dan blijkbaar pas een luxe wat je hebt verdiend na een jaar werken. Dan weten wij wel beter wat vakantievieren is...

Ik mag echter van geluk spreken dat de vrienden die ik heb gemaakt ook gezellig de hele zomer in Boston doorbrengen. Ondanks dat niemand echt vakantie heeft en ook de masterstudenten nog gewoon naar college moeten, maakt iedereen wel tijd vrij om leuke dingen te doen. Zo besloten we een tijdje geleden om de zaterdag in Revere door te brengen, hier werd een zandsculptuur wedstrijd gehouden en er was een groot festival. Bovendien was het allemaal heerlijk aan het strand, dus dit konden we mooi combineren met zonnebaden, zwemmen en frisbeeën. Toen ik liet weten dat het meer dan tien jaar geleden was dat ik dit voor het laatst had gedaan, werd ik verbaasd aangekeken. En nadat bleek dat het in Nederland niet zo gewoon is om in een frisbeeteam te zitten, werd ik nog raarder aangekeken. Nederlanders...

De volgende vrijdagavond - eigenlijk vrijdagnacht - opperde iemand het idee dat we er wel even een dagje tussenuit konden gaan. De beslissing was snel gemaakt, niets is heerlijker dan een dagje Cape Cod, een uitsteeksel van Massachusetts dat dient als vakantieoord. Eén van mijn vrienden heeft een oma die daar een vakantiehuisje heeft, hij gaf ons de sleutel en verzekerde ons dat er dit weekend niemand zou zijn. Nadat we de plannen nog even verder uitgewerkt hadden, besloten we de volgende ochtend om 7u te vertrekken vanuit downtown Boston. Dit betekende voor mij echter dat ik om 5.50u op de fietst moest zitten, maar dat had ik wel over voor een speciaal dagje. Omdat we met z'n zessen waren was er net niet genoeg ruimte in de auto, dus één iemand kwam op de motor. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we bij de bestemming aan, maar tot onze verbazing stond er een auto op het erf... Het huisje bleek dit weekend niet onbewoond te zijn, oma en haar vriendin verbleven er. Nadat we echter hadden verteld wie we waren werden we hartelijk verwelkomd en we konden gewoon de hele dag het huisje gebruiken, geen probleem. Lang leve de Amerikaanse gastvrijheid! Voordat we naar het strand wilden gaan, leek het ons een goed plan om eerst de vergeving eens te verkennen en ergens koffie te gaan drinken. Net toen we weg wilden gaan vroeg Andrea - de motorrijder - of er iemand achterop wilde zitten. Nu, dat wilde ik natuurlijk wel... Het was fantastisch, een flinke tour achterop de motor en genieten van de mooie natuur. De anderen moesten wel lachen om het feit dat ik de motor verreweg prefereerde boven een plekje in de auto! Aan het eind van de ochtend kwamen we na een lange tour weer aan bij het huisje en besloten we om richting het strand te gaan. Helaas begon het een uurtje later ineens te onweren, maar gelukkig hadden we een huisje waar we in konden schuilen en hier hebben we gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om te lunchen. Het weer klaarde snel weer op, de rest van de middag was er een stralend zonnetje. Aan het begin van de avond moesten we helaas Cape Cod weer verlaten, een aantal mensen van de kerk hadden een feestje georganiseerd waar we verwacht werden. En 's avonds had ik de luxe van een motorritje naar huis, het einde van een fantastische dag!

Toen ik de volgende dag enigszins weer wat uitgerust was van een drukke werkweek en alle activiteiten werd ik uitgenodigd om eens naar een andere kerk te gaan, om te zien wat Boston nog meer te bieden heeft op dat gebied. Ik besloot om mee te gaan, al met al geen slechte keus, maar volgende keer voor mij weer gewoon de traditionele dienst. Na afloop van de dienst besloten we om naar de haven te gaan, hier kun je heerlijk zitten, genieten van het mooie weer en het uitzicht op de skyline van Boston.

Er is echter altijd weer een tijd dat een mens toch weer aan het werk moet. Dus maandagochtend moest ik ook weer aantreden. Gelukkig beloofde het een goede week te worden. Ondertussen ben ik steeds drukker met mijn eigen project en ben ik ook het project aan het overnemen waar de andere student mee is gestart. Nu de cellijnen groeien kan ik meer experimenten plannen en zal ik binnenkort hopelijk de eerste resultaten kunnen zien. Ook heb ik al de eerste presentatie gehouden, wat toch wel een hele uitdaging was. Anderhalf uur lang in het Engels presenteren blijft toch niet de meest makkelijke opdracht. In ieder geval is dat ook weer achter de rug!

Helaas bracht deze week niet alleen goed nieuws. Toen ik afgelopen week bij de Bijbelstudie aankwam kreeg ik te horen dat Andrea - de motorrijder - een ongeluk had gehad. Nu vertelde z'n broer aan de telefoon dat het ging om een gebroken been, dus het leek allemaal wel mee te vallen. Woensdag ging ik tijdens mijn lunchtijd even naar het ziekenhuis, wat praktisch naast mijn onderzoeksinstituut is. Toen ik de kamer binnenkwam bleek het toch wel wat ernstiger te zijn dan alleen een gebroken been. Bovenbeen, knie en elleboog totaal gebroken... Gelukkig gaat het nu, een aantal dagen later, al weer wat beter, maar zal toch veel tijd kosten voordat hij weer enigszins hersteld is. Het veranderd ook wel de plannen die we hadden, de kampeertocht die we in gedachten hadden zal het voorlopig niet worden en ook motorlessen zitten er niet meer in...

Naast de tijd die ik afgelopen week in het ziekenhuis heb doorgebracht was er donderdag een barbecue van de Navigators en vrijdagavond nog een hele gezellig meidenavond, waar we hebben genoten van chocola, rosé en een meidenfilm. Toen ik midden in de nacht eindelijk thuis was kon ik gelukkig de volgende dag uitslapen. En de zaterdag heb ik besteed om weer eens een heerlijk lange fietstocht te maken, te genieten van het fietsen op de main road en Boston weer beter te leren kennen. Bovendien was het de National Cheese Cake Day, wat onder andere betekende dat de Cheese Cake Factory die dag slechts de halve prijs rekende. Rachel en ik besloten om 's avonds daar uit eten te gaan, dus heb ik genoten van een heerlijk groot stuk echte Amerikaanse Cheese Cake. Ongelooflijk, zelfs als diner was het stuk taart nog te groot!

Maar het Amerikaanse leven heeft nog meer leuke dingen te bieden: woensdag mijn eerste Red Sox game, mijn eerste baseball game... Vandaag heb ik op de markt een Red Sox-shirt gekocht, zodat ik tenminste in stijl kan aantreden. En komende zaterdag gaan we met een aantal leden van de Navigators hiken in New Hampshire. Genoeg te doen dus!

Veel liefs vanuit een zeer zonnig Boston,

Nadine