Lieve allemaal,

Een wekker die in alle vroegte afgaat. Lunchpakketje dat wordt klaargemaakt. Een lange fietstocht zonder het gemak van fietspaden. De tweede mok koffie die in het lab wordt opgedronken. Alle spullen die worden klaargezet voor injecties. Muizen, muizen en muizen. Of anders zijn het wel cellen waarvoor gezorgd moet worden. Of weefsel dat aangekleurd moet worden en vervolgens onder de microscoop moet worden bekeken. En presentaties die moeten worden gemaakt, overleg dat moet worden voorbereid, protocollen die moeten worden geschreven, experimenten die moeten worden uitgedacht. En dan ’s avonds laat weer de lange fietstocht terug naar huis… Interessant?

Gelukkig is dit niet alles wat het Amerikaanse leven te bieden heeft. Boston is nu eenmaal een actieve stad, veel jonge mensen en altijd genoeg te doen. Bovendien heerst de gedachte hier sterk dat als je maar hard genoeg werkt, studeert en je best doet, je er wel komt. Networking zie je overal om je heen, en veel mensen zijn altijd druk. The American Way of Life... Als nuchtere Nederlander kan ik echter niet ontkennen dat er nooit een lach van leedvermaak op mijn gezicht te voorschijn is gekomen, als iemand weer druk doende is om bezig, interessant en carrière gericht te lijken.

Maar dat is nu eenmaal Amerika. Een land van ongekende mogelijkheden en flexibiliteit, althans, dat zeggen ze. Ik vraag me soms echter af of dat wel waar is. Tradities zijn hier een groot goed. Kom er niet aan en spot er vooral niet mee. Dat geldt voor de nationale vrije dagen, de nationale feestdagen, de manier waarop alles geregeld wordt en, het schoolsysteem en, niet onbelangrijk, alle sportteams. Grappig is dat eigenlijk. Hoe langer ik hier ben, hoe duidelijker de overeenkomsten en verschillen in de cultuur worden. Als medewesterling voel ik me als een visje in het water. Toch gebeurt het nog vaak genoeg dat je dingen niet weet, verhalen die je nooit op de basisschool hebt meegekregen, bekende gezegdes en uitspraken die voor mij echter onbekend zijn. Al leidt dit soms weer tot de nodige hilariteit, bovendien heb ik samen met mijn collega’s al de nodige nieuwe uitspraken verzonnen, al dan niet een te letterlijke vertaling of gewoon een mooie misvatting…

En zojuist heb ik heerlijk pannenkoeken gebakken. Echte, Nederlande pannenkoeken. Een ieder die uit bittere noodzaak pancakes heeft moeten eten begrijpt als geen ander dat er niets boven echte pannenkoeken gaat. Mijn huisgenootje zat met grote ogen naar mijn bakkunsten te kijken, en was uitermate verbaasd over mijn vaardige manier van pannenkoek eten. De methode van oprollen, in stukjes snijden en opeten gaat nu eenmaal niet met pancakes.

Verder een niet onbelangrijk detail: vandaag ga ik verhuizen. Schrik niet, ik kom nog niet terug… Maar ik kreeg het aanbod om een kamer onder te huren, zodat ik voor de zomermaanden fijn middenin Boston woon. Dus gisteravond ben ik druk bezig geweest met spullen inpakken. Ongelooflijk, in heb in mijn tijd hier toch aardig wat spullen weten te verzamelen. Is het echt al weer een jaar geleden dat ik arriveerde met een backpack, koffer en handbagage? Ondertussen staat er nu een loodzware koffer en backpack, rugtas, twee grote boodschappentassen en een fiets klaar om in de auto geladen te worden en richting Boston te vertrekken. Allston is de bestemming, een levendig deel van Boston, veel studenten en een aantal vrienden wonen bovendien dichtbij.

Mijn nieuwe adres:

22 Wadsworth Street
Allston MA, 02134

En met de zomer in aantocht komt er weer een gezellig drukke periode aan met veel geplande activiteiten. Geen tijd om me te vervelen dus! Naast al het vele werken is het soms wel wat lastig plannen, maar tot zover is het een goede combinatie van hard werken door de weeks en heerlijk relaxen en genieten tijdens het weekend. Bovendien ben ik na een jaar al bijna een Amerikaantje, al hoort iedereen nog wel aan mijn accent dat ik hier toch nog niet helemaal thuis hoor…

Groetjes,

Nadine