Na een lange tijd van zwijgen..
Lieve allemaal,
Een wekker die in alle vroegte afgaat. Lunchpakketje dat wordt klaargemaakt. Een lange fietstocht zonder het gemak van fietspaden. De tweede mok koffie die in het lab wordt opgedronken. Alle spullen die worden klaargezet voor injecties. Muizen, muizen en muizen. Of anders zijn het wel cellen waarvoor gezorgd moet worden. Of weefsel dat aangekleurd moet worden en vervolgens onder de microscoop moet worden bekeken. En presentaties die moeten worden gemaakt, overleg dat moet worden voorbereid, protocollen die moeten worden geschreven, experimenten die moeten worden uitgedacht. En dan ’s avonds laat weer de lange fietstocht terug naar huis… Interessant?
Gelukkig is dit niet alles wat het Amerikaanse leven te bieden heeft. Boston is nu eenmaal een actieve stad, veel jonge mensen en altijd genoeg te doen. Bovendien heerst de gedachte hier sterk dat als je maar hard genoeg werkt, studeert en je best doet, je er wel komt. Networking zie je overal om je heen, en veel mensen zijn altijd druk. The American Way of Life... Als nuchtere Nederlander kan ik echter niet ontkennen dat er nooit een lach van leedvermaak op mijn gezicht te voorschijn is gekomen, als iemand weer druk doende is om bezig, interessant en carrière gericht te lijken.
Maar dat is nu eenmaal Amerika. Een land van ongekende mogelijkheden en flexibiliteit, althans, dat zeggen ze. Ik vraag me soms echter af of dat wel waar is. Tradities zijn hier een groot goed. Kom er niet aan en spot er vooral niet mee. Dat geldt voor de nationale vrije dagen, de nationale feestdagen, de manier waarop alles geregeld wordt en, het schoolsysteem en, niet onbelangrijk, alle sportteams. Grappig is dat eigenlijk. Hoe langer ik hier ben, hoe duidelijker de overeenkomsten en verschillen in de cultuur worden. Als medewesterling voel ik me als een visje in het water. Toch gebeurt het nog vaak genoeg dat je dingen niet weet, verhalen die je nooit op de basisschool hebt meegekregen, bekende gezegdes en uitspraken die voor mij echter onbekend zijn. Al leidt dit soms weer tot de nodige hilariteit, bovendien heb ik samen met mijn collega’s al de nodige nieuwe uitspraken verzonnen, al dan niet een te letterlijke vertaling of gewoon een mooie misvatting…
En zojuist heb ik heerlijk pannenkoeken gebakken. Echte, Nederlande pannenkoeken. Een ieder die uit bittere noodzaak pancakes heeft moeten eten begrijpt als geen ander dat er niets boven echte pannenkoeken gaat. Mijn huisgenootje zat met grote ogen naar mijn bakkunsten te kijken, en was uitermate verbaasd over mijn vaardige manier van pannenkoek eten. De methode van oprollen, in stukjes snijden en opeten gaat nu eenmaal niet met pancakes.
Verder een niet onbelangrijk detail: vandaag ga ik verhuizen. Schrik niet, ik kom nog niet terug… Maar ik kreeg het aanbod om een kamer onder te huren, zodat ik voor de zomermaanden fijn middenin Boston woon. Dus gisteravond ben ik druk bezig geweest met spullen inpakken. Ongelooflijk, in heb in mijn tijd hier toch aardig wat spullen weten te verzamelen. Is het echt al weer een jaar geleden dat ik arriveerde met een backpack, koffer en handbagage? Ondertussen staat er nu een loodzware koffer en backpack, rugtas, twee grote boodschappentassen en een fiets klaar om in de auto geladen te worden en richting Boston te vertrekken. Allston is de bestemming, een levendig deel van Boston, veel studenten en een aantal vrienden wonen bovendien dichtbij.
Mijn nieuwe adres:
22 Wadsworth Street
Allston MA, 02134
En met de zomer in aantocht komt er weer een gezellig drukke periode aan met veel geplande activiteiten. Geen tijd om me te vervelen dus! Naast al het vele werken is het soms wel wat lastig plannen, maar tot zover is het een goede combinatie van hard werken door de weeks en heerlijk relaxen en genieten tijdens het weekend. Bovendien ben ik na een jaar al bijna een Amerikaantje, al hoort iedereen nog wel aan mijn accent dat ik hier toch nog niet helemaal thuis hoor…
Groetjes,
Nadine
Na een lange tijd van zwijgen..
Lieve allemaal,
Een wekker die in alle vroegte afgaat. Lunchpakketje dat wordt klaargemaakt. Een lange fietstocht zonder het gemak van fietspaden. De tweede mok koffie die in het lab wordt opgedronken. Alle spullen die worden klaargezet voor injecties. Muizen, muizen en muizen. Of anders zijn het wel cellen waarvoor gezorgd moet worden. Of weefsel dat aangekleurd moet worden en vervolgens onder de microscoop moet worden bekeken. En presentaties die moeten worden gemaakt, overleg dat moet worden voorbereid, protocollen die moeten worden geschreven, experimenten die moeten worden uitgedacht. En dan ’s avonds laat weer de lange fietstocht terug naar huis… Interessant?
Gelukkig is dit niet alles wat het Amerikaanse leven te bieden heeft. Boston is nu eenmaal een actieve stad, veel jonge mensen en altijd genoeg te doen. Bovendien heerst de gedachte hier sterk dat als je maar hard genoeg werkt, studeert en je best doet, je er wel komt. Networking zie je overal om je heen, en veel mensen zijn altijd druk. The American Way of Life... Als nuchtere Nederlander kan ik echter niet ontkennen dat er nooit een lach van leedvermaak op mijn gezicht te voorschijn is gekomen, als iemand weer druk doende is om bezig, interessant en carrière gericht te lijken.
Maar dat is nu eenmaal Amerika. Een land van ongekende mogelijkheden en flexibiliteit, althans, dat zeggen ze. Ik vraag me soms echter af of dat wel waar is. Tradities zijn hier een groot goed. Kom er niet aan en spot er vooral niet mee. Dat geldt voor de nationale vrije dagen, de nationale feestdagen, de manier waarop alles geregeld wordt en, het schoolsysteem en, niet onbelangrijk, alle sportteams. Grappig is dat eigenlijk. Hoe langer ik hier ben, hoe duidelijker de overeenkomsten en verschillen in de cultuur worden. Als medewesterling voel ik me als een visje in het water. Toch gebeurt het nog vaak genoeg dat je dingen niet weet, verhalen die je nooit op de basisschool hebt meegekregen, bekende gezegdes en uitspraken die voor mij echter onbekend zijn. Al leidt dit soms weer tot de nodige hilariteit, bovendien heb ik samen met mijn collega’s al de nodige nieuwe uitspraken verzonnen, al dan niet een te letterlijke vertaling of gewoon een mooie misvatting…
En zojuist heb ik heerlijk pannenkoeken gebakken. Echte, Nederlande pannenkoeken. Een ieder die uit bittere noodzaak pancakes heeft moeten eten begrijpt als geen ander dat er niets boven echte pannenkoeken gaat. Mijn huisgenootje zat met grote ogen naar mijn bakkunsten te kijken, en was uitermate verbaasd over mijn vaardige manier van pannenkoek eten. De methode van oprollen, in stukjes snijden en opeten gaat nu eenmaal niet met pancakes.
Verder een niet onbelangrijk detail: vandaag ga ik verhuizen. Schrik niet, ik kom nog niet terug… Maar ik kreeg het aanbod om een kamer onder te huren, zodat ik voor de zomermaanden fijn middenin Boston woon. Dus gisteravond ben ik druk bezig geweest met spullen inpakken. Ongelooflijk, in heb in mijn tijd hier toch aardig wat spullen weten te verzamelen. Is het echt al weer een jaar geleden dat ik arriveerde met een backpack, koffer en handbagage? Ondertussen staat er nu een loodzware koffer en backpack, rugtas, twee grote boodschappentassen en een fiets klaar om in de auto geladen te worden en richting Boston te vertrekken. Allston is de bestemming, een levendig deel van Boston, veel studenten en een aantal vrienden wonen bovendien dichtbij.
Mijn nieuwe adres:
22 Wadsworth Street
Allston MA, 02134
En met de zomer in aantocht komt er weer een gezellig drukke periode aan met veel geplande activiteiten. Geen tijd om me te vervelen dus! Naast al het vele werken is het soms wel wat lastig plannen, maar tot zover is het een goede combinatie van hard werken door de weeks en heerlijk relaxen en genieten tijdens het weekend. Bovendien ben ik na een jaar al bijna een Amerikaantje, al hoort iedereen nog wel aan mijn accent dat ik hier toch nog niet helemaal thuis hoor…
Groetjes,
Nadine
Na een lange tijd van zwijgen..
Lieve allemaal,
Een wekker die in alle vroegte afgaat. Lunchpakketje dat wordt klaargemaakt. Een lange fietstocht zonder het gemak van fietspaden. De tweede mok koffie die in het lab wordt opgedronken. Alle spullen die worden klaargezet voor injecties. Muizen, muizen en muizen. Of anders zijn het wel cellen waarvoor gezorgd moet worden. Of weefsel dat aangekleurd moet worden en vervolgens onder de microscoop moet worden bekeken. En presentaties die moeten worden gemaakt, overleg dat moet worden voorbereid, protocollen die moeten worden geschreven, experimenten die moeten worden uitgedacht. En dan ’s avonds laat weer de lange fietstocht terug naar huis… Interessant?
Gelukkig is dit niet alles wat het Amerikaanse leven te bieden heeft. Boston is nu eenmaal een actieve stad, veel jonge mensen en altijd genoeg te doen. Bovendien heerst de gedachte hier sterk dat als je maar hard genoeg werkt, studeert en je best doet, je er wel komt. Networking zie je overal om je heen, en veel mensen zijn altijd druk. The American Way of Life... Als nuchtere Nederlander kan ik echter niet ontkennen dat er nooit een lach van leedvermaak op mijn gezicht te voorschijn is gekomen, als iemand weer druk doende is om bezig, interessant en carrière gericht te lijken.
Maar dat is nu eenmaal Amerika. Een land van ongekende mogelijkheden en flexibiliteit, althans, dat zeggen ze. Ik vraag me soms echter af of dat wel waar is. Tradities zijn hier een groot goed. Kom er niet aan en spot er vooral niet mee. Dat geldt voor de nationale vrije dagen, de nationale feestdagen, de manier waarop alles geregeld wordt en, het schoolsysteem en, niet onbelangrijk, alle sportteams. Grappig is dat eigenlijk. Hoe langer ik hier ben, hoe duidelijker de overeenkomsten en verschillen in de cultuur worden. Als medewesterling voel ik me als een visje in het water. Toch gebeurt het nog vaak genoeg dat je dingen niet weet, verhalen die je nooit op de basisschool hebt meegekregen, bekende gezegdes en uitspraken die voor mij echter onbekend zijn. Al leidt dit soms weer tot de nodige hilariteit, bovendien heb ik samen met mijn collega’s al de nodige nieuwe uitspraken verzonnen, al dan niet een te letterlijke vertaling of gewoon een mooie misvatting…
En zojuist heb ik heerlijk pannenkoeken gebakken. Echte, Nederlande pannenkoeken. Een ieder die uit bittere noodzaak pancakes heeft moeten eten begrijpt als geen ander dat er niets boven echte pannenkoeken gaat. Mijn huisgenootje zat met grote ogen naar mijn bakkunsten te kijken, en was uitermate verbaasd over mijn vaardige manier van pannenkoek eten. De methode van oprollen, in stukjes snijden en opeten gaat nu eenmaal niet met pancakes.
Verder een niet onbelangrijk detail: vandaag ga ik verhuizen. Schrik niet, ik kom nog niet terug… Maar ik kreeg het aanbod om een kamer onder te huren, zodat ik voor de zomermaanden fijn middenin Boston woon. Dus gisteravond ben ik druk bezig geweest met spullen inpakken. Ongelooflijk, in heb in mijn tijd hier toch aardig wat spullen weten te verzamelen. Is het echt al weer een jaar geleden dat ik arriveerde met een backpack, koffer en handbagage? Ondertussen staat er nu een loodzware koffer en backpack, rugtas, twee grote boodschappentassen en een fiets klaar om in de auto geladen te worden en richting Boston te vertrekken. Allston is de bestemming, een levendig deel van Boston, veel studenten en een aantal vrienden wonen bovendien dichtbij.
Mijn nieuwe adres:
22 Wadsworth Street
Allston MA, 02134
En met de zomer in aantocht komt er weer een gezellig drukke periode aan met veel geplande activiteiten. Geen tijd om me te vervelen dus! Naast al het vele werken is het soms wel wat lastig plannen, maar tot zover is het een goede combinatie van hard werken door de weeks en heerlijk relaxen en genieten tijdens het weekend. Bovendien ben ik na een jaar al bijna een Amerikaantje, al hoort iedereen nog wel aan mijn accent dat ik hier toch nog niet helemaal thuis hoor…
Groetjes,
Nadine
Back to Boston!
Starbuckscoffee
Cereal
Peanutbutter and Jelly sandwiches
Bagels
Daar zit ik dan, genietend van een Amerikaans ontbijt. Storm- en regenachtig Nederland is weer ingewisseld voor de winterse kou in Boston. Gelukkig ging de reis bijzonder goed. Geen vervelende ondervraging van Amerikaanse beveiligingsmedewerkers, geen fouillering, geen gezeur. Ook heb ik voor het eerst voet op IJslandse bodem gezet. Tijd om naar de hoofdstad te gaan had ik helaas niet, maar ik heb in ieder geval buiten kunnen rondlopen in de kou en sneeuw. Begin van de avond ben ik echter in Boston aangekomen, en een uurtje later was ik alweer thuis. Tas weer uitgeruimd, kamer weer naar eigen wens ingericht en daarna nog gezellig gekletst met Laura en Becky, m’n nieuwe huisgenootje. Een dag reizen en het grote tijdsverschil waren wel de oorzaak van het feit dat ik ’s avonds bijna omviel van de slaap, dus toch maar m’n bedje opgezocht. Vanochtend werd ik op tijd wakker, heerlijk uitgerust. Nu maar hopen dat het weer meevalt met de jetlag en ik weer snel aan deze tijdzone ben gewend!
Ondertussen ben ik me ook al aan het voorbereiden voor het weekend, de Navigators hebben een skiweekend georganiseerd in Bridgewater Corners, Vermont. Weer een nieuwe staat om aan mijn lijstje toe te voegen! Maar uiteraard ben ik niet nog een keer naar Boston gekomen om alleen maar uitstapjes te maken, er zal ook gewerkt moeten worden. Komende maandagochtend zal ik dan ook weer aantreden bij het lab, waar ik weer verder kan met mijn onderzoek. Bovendien zal ik de komende acht maanden hard aan de slag moeten om alle resultaten te verzamelen en een artikel te schrijven. Genoeg te doen dus!
Big hug!
Nadine
I´m coming home!
Lieve allemaal,
Een ander land, een andere taal en een andere cultuur brengt nu eenmaal veel nieuwigheden met zich mee. Thanksgiving vormde dan ook geen uitzondering. Al weken van tevoren werd dit grote festijn besproken. Waar ga je het vieren? Wie maakt de kalkoen klaar? Wie er verantwoordelijk voor alle taarten? Ook voor mij begon het Holiday season - de term die men hier gebruikt voor de feestdagen - al vroeg.
Eén van mijn vrienden is geboren en getogen in New-England, genoeg reden om ons een traditioneel Thanksgiving dinner schuldig te zijn. Op de grote dag zelf zou hij echter bij zijn familie zijn, zodoende zijn we gezellig op een zaterdagmiddag rond de tafel gaan zitten. Uiteraard bestond het hoofdgerecht uit roasted turkey en ook de pumpkin pie ontbrak niet. En dat het eigenlijk nog te vroeg was voor Thanksgiving, dat mocht de pret niet drukken. We hebben het gevierd in officiële stijl, erg leuk om eens mee maken!
Maar het kalkoenentijdperk was nog niet over, de officiële Thanksgiving Holiday lag nog in het verschiet! Als aanhangsel van de familie was ik uitgenodigd om deze feestdagen door te brengen met de familie Quillen, Nancy's familie. En wat is er nu echter dan Thanksgiving doorbrengen bij een Amerikaanse familie? Maar voordat we konden vetrekken, moesten er nog de nodige taarten worden gemaakt. Aangezien ik had beloofd om te helpen, heb ik gelijk kunnen leren hoe men hier taarten maakt. Men bakt hier zonder weegschaal. Lastig? Raar? Op de recepten staat hoeveel cups men nodig heeft, dus elk huishouden bezit allerlei verschillende maten cups om uiteindelijk de goede hoeveelheid te kunnen berekenen. Maar als ik iets wil bakken is het wel gecompliceerd en moet ik dus altijd omrekenen hoeveel cups suiker, bloem of boter ik nodig heb. Lang leve het metrieke stelsel!
Volgens afspraak hebben we vijfentwintig taarten gebakken... Maar nadat we daarmee klaar waren, konden we richting Milbury vertrekken. Het was slechts een klein uurtje rijden en eenmaal daar aangekomen was iedereen druk bezig met alle voorbereidingen. Met alle neven en nichten heb ik echter gezellig allerlei spelletjes gedaan, waarna we uiteindelijk niet al te vroeg toch maar ons bed hebben opgezocht. De volgende ochtend werd ik al vroeg gewekt, tijd om te ontbijten. Vervolgens werd de kalkoen in de oven gestopt, de splash als traditie buiten kapotgeslagen en hebben we ons vermaakt met allerlei spellen. Halverwege de middag was het echter tijd om aan tafel te gaan! Alle voorbereidingen hadden echter wel geleid tot een werkelijk fantastische diner. Gezellig en lekker, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet vaak zó lekker heb gegeten! Na het lange tafelen hebben we nog de omgeving verkend en ons heerlijk vermaakt. Rond middernacht ging ik echter weer op huis aan, moe maar voldaan!
Maar thuiszitten is er nu eenmaal niet bij, er stonden nog meer leuke activiteiten op het programma. Het is al weer een tijd geleden dat we op de één of andere manier bij Sinterklaas uitkwamen. Nu bleek het zo te zijn dat men hier niet eens weet wat dat nu eigenlijk is en men wilde dit maar al te graag vieren. Of ik dat even kon organiseren. Nu, natuurlijk kon ik dat wel. Maar hoe ga ik dat doen als ik niet eens het vereiste snoepgoed kan kopen en niemand weet hoe men dit nu precies viert? Ik besloot dat we best lootjes konden trekken, ik zou wel uitleggen wat de bedoeling was en ik moest maar gewoon aan het bakken beginnen. Zo gezegd, zo gedaan.
Samen met Suzanne - mijn mede Dutchie - zijn we aan de voorbereidingen begonnen. Eerst maar eens alle recepten uitgezocht en de nodige berekeningen gemaakt. Een weegschaal was er nu eenmaal niet, dus alles moest omgerekend worden. Gelukkig hadden we wel Hollandse speculaaskruiden tot onze beschikking, dat maakte het allemaal wel wat makkelijker. Ondertussen waren de lootjes ook getrokken en iedereen was helemaal enthousiast, al vergde het wel de nodige uitlegkunst om aan iedereen duidelijk te maken wat de bedoeling was. Maar na een aantal pogingen hadden de meesten toch wel door dat ze toch echt zelf een gedicht moesten schrijven en een liefst zo origineel mogelijk verpakking moesten maken.
Na een zaterdag te hebben besteed aan het maken van allerlei traditioneel Sinterklaas snoep, bleek het toch lastiger te zijn dan gedacht. De amandelspijs zag er nu niet echt smakelijk uit, de speculaasjes hadden minder smaak dan gehoopt en de kruidnoten waren veel te zacht - het leken wel Amerikaanse koekjes... Daarom hadden we besloten om maandagmiddag nog maar eens aan de slag te gaan, net voordat we aan de pakjesavond zouden beginnen. Maar na een dag oefenen bleken we wel degelijk in staat te zijn om wat goeds neer te zetten, alles kwam perfect uit de oven! De banketletter won wel niet de schoonheidsprijs, maar de smaak mocht er zijn. En de kruidnoten waren nu heerlijk knapperig en vers, het commentaar was dan ook dat deze koekjes toch werkelijk enorm lekker waren. ‘Wow, I love those tiny things! Eh, kroowdnooties?'
En toen kon onze pakjesavond dan toch echt beginnen! Een tafel volgeladen met oer-Hollands Sinterklaassnoep, oer-Hollandse Sinterklaasliedjes op de achtergrond en alle surprises uitgestald op de grond. Een fantastische avond! Iedereen had z'n best gedaan om er wat van te maken, al had de één het wat beter begrepen dan de ander. En ook mijn rijmwerk was goed uit de bus gekomen. Toch wel een uitdaging om een Sinterklaasgedicht in het Engels te maken... Maar het was in ieder geval een geslaagde avond, iedereen vond het wel voor herhaling vatbaar. Wie weet, volgend jaar?
Aan alles komt echter een eind. Is het echt alweer zes maanden geleden dat ik vertrok richting Boston? Tijd om weer eens te kijken hoe het in ons kikkerlandje is! Mijn tas is ingepakt. Iedereen heb ik al vaarwel gezegd. I'M READY TO GO HOOOOOOOOOOOOME!
Liefs,
Nadine
Ps: Dinsdag 6 december kan ik weer gezellig op bezoek bij de Amerikaanse ambassade, daar kijk ik nu al naar uit... Hopelijk krijg ik mijn visum weer voor elkaar!
Het laatste restje zomer!
Lieve allemaal,
Geen bericht, goed bericht. Althans, dat is wat men altijd beweert. Mijn lange tijd van zwijgen is dan ook geen uitzondering op deze regel, ik had het simpelweg erg druk. Tegenwoordig ben ik namelijk een ijverige student en ik begin me al angstig af te vragen of het woord burger misschien niet meer van toepassing aan het worden is.
Maar gelukkig, naast al de uren die ik in het laboratorium doorbreng nog genoeg andere dingen om me mee te vermaken. Het is alweer drie weken geleden dat ik met de Navigators op de jaarlijkse Retreat ben geweest. Aangezien het plan was om te kamperen en allerlei sportieve outdoorbezigheden waren gepland, hield ik angstvallig het weerbericht in de gaten. Blijkbaar was ons geen mooi weer gegund, er werden een aantal hevige regenstormen aangekondigd. Dus toen ik vrijdagmorgen aan de ontbijttafel zat kreeg ik al te horen dat er werd uitgekeken naar een alternatief plan. Ik bedacht me dat ze dat nooit voor elkaar zouden krijgen in zo'n korte tijd, maar tot mijn verbazing werd ik op m'n stage gebeld met de mededeling dat er een andere locatie was gevonden. Niets vermoedend ging ik die avond met een aantal studenten op weg naar New Hampshire, totdat we eindelijk aankwamen op het juist adres: een schitterend en gigantisch lakehouse! Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit in zo'n luxe huis heb overnacht... Elke kamer had een eigen badkamer, uiteraard was er een sauna, wakker worden met uitzicht op het meer, een boot waarmee we het meer op konden, en alle luxe apparatuur die je maar kon wensen. En tot onze grote hilariteit bleek het in Boston pijpenstelen te regenen en was het in New Hampshire droog en zonnig... Al met al hebben we hier een heel goed weekend gehad!
Maar mijn leven hier zit vol met allerlei verrassingen. Zo kregen we afgelopen week gezelschap van een nieuwe huisgenoot, hij zou hier even komen logeren totdat hij een kamer had gevonden. Nu bleek het zo te zijn dat zijn aanstaande schoonfamilie in New York woont, en in het weekend wilde hij hen even opzoeken. Toen we vrijdagochtend aan het ontbijt over de weekendplannen aan het praten waren, kreeg ik dan ook een ritje naar New York aangeboden. En wie slaat zo'n aanbod nu af? Ik moest wel zelf een slaapplaats zien te regelen, maar dat had ik de loop van de dag voor elkaar weten te krijgen. Een ander huisgenootje studeert namelijk aan het conservatorium in zowel Boston als New York, ze heeft dan ook twee appartementen en ik was meer dan welkom om eens een keertje in haar appartement in Manhattan te overnachten.
Zaterdagochtend in alle vroegte zijn we vertrokken en tegen een uur of elf kwamen we in de stad aan. Samen met Andy - een Duitse student die ook een bezig is met zijn stage aan Harvard - ging ik de stad verkennen. Allebei hadden we de instelling dat we zoveel mogelijk wilden zien, dus we hebben heerlijk de toerist uitgehangen. Jammer genoeg was het wel erg regenachtig, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een wandeling over de beroemde Fifth Avenue, een kijkje in Central Park, een tocht langs de drukke winkelstraten en een bezoek aan Times Square, kwamen we aan bij the Empire State Building. Het was ondertussen al eind van de middag, dus toen we eenmaal boven aangekomen waren, bleken we precies het goede moment te hebben uitgekozen. Langzamerhand begon het donker te worden en gingen alle lichten overal aan, met als gevolg een fantastisch uitzicht over de stad! 's Avonds hebben we nog lang door de stad gebanjerd, genoten van alle levendigheid om uiteindelijk moe maar voldaan naar mijn logeerplek te gaan.
De volgende ochtend besloot ik om eens een kijkje te nemen in de Brooklyn Tabernacle, beroemd vanwege hun fantastische koor. Onderweg, op zoek naar iets wat voor ontbijt moest doorgaan, vond ik een Joodse bakkerij. Aangenaam verrast door de grote variatie aan brood en de aardige eigenaar heb ik hier een tijdje gezeten, genoten van Joods brood, een heerlijke bak koffie en een goede conversatie met een Joodse echtpaar. Bijzonder leuk om zo de dag te starten!
Eenmaal in Brooklyn aangekomen bleek ik wat vroeg te zijn, dus ik heb heerlijk door de buurt gebanjerd en genoten van een rustige zondagochtend. Maar toen het tijd werd voor de kerkdienst wist ik bijna niet wat me nu toch overkwam. Een immens theater bleek ruimte te bieden aan een paar duizend mensen, voornamelijk black people. Dus toen het zingen begon werd ik wel wat aangestaard. Ik bleek uit de toon te vallen, maar ik kan het toch ook niet helpen dat ik 's ochtends niet de meest actieve swinger ben? Bovendien, ik had nog maar één bakje koffie op... De worshipleader en zijn band zette de hele kerk aan tot zingen en springen, om daarna plaats te maken voor het koor. En ik moet toegeven, het koor deed het bijzonder goed. Niet geheel mijn stijl, maar mooi om naar te luisteren. Nadat echter het tweede zanguur bijna afgelopen was, kwam de pastor nog eens het podium op, om aan een lange preek te beginnen. Nu ben ik natuurlijk wel wat gewend, maar dit spande toch wel de kroon. En ik moet eerlijk zeggen, na twee uur en veertig minuten vond ik het wel goed geweest, voor het eerst in mijn leven ben ik dan ook zomaar de kerk uitgelopen. Ach, het is toch Amerika, daar kan alles...
Ondertussen was de middag al half over, tijd om de stad verder te verkennen. Samen met Andy heb ik de boot naar Staten Island genomen, om zo het Statue of Liberty te kunnen zien. En weer op vaste bodem aangekomen, hebben we nog veel meer van de stad gezien, hebben we door Chinatown gelopen, de Brooklyn Bridge overgestoken en zijn we gezellig uit eten geweest met mijn huisgenootjes en een aantal vrienden die zij meegebracht hadden. De volgende ochtend restte mij niets anders dan de stad te verlaten. Op weg naar het treinstation heb ik nog even de toeristische route genomen en genoten van de drukte in Harlem, al met al was het een fantastisch weekend!
Eenmaal terug in Boston kon ik gelijk weer aan het werk. Onderzoek is nu eenmaal niet altijd zo makkelijk als het lijkt en soms gaat alles niet zoals men wenst. Ik had dan ook de nodige problemen met mijn cellen, wat me de nodige kopzorgen en uurtjes werk heeft opgeleverd. En bovendien heeft het tot de nodige vertraging geleid, want zonder cellen wordt het wel erg lastig om experimenten uit te voeren. Niet dat ik niets te doen had, eerder het tegendeel. Ik ben nog steeds bezig met de twee projecten en om dat ik een normaal werkschema te passen lukt niet altijd, zo heb ik meerdere malen een deel van mijn weekend op moeten offeren om een experiment op te starten. Maar dat alles mag de pret niet drukken, ik ben hier nu eenmaal niet gekomen om vakantie te vieren.
Tussen alle werkdrukte van de afgelopen weken had ik echter nog wel tijd om afgelopen weekend mijn verjaardag te vieren. Men had mij gevraagd of ik nog een speciale verjaardagswens had, waarop ik natuurlijk aangaf dat ik wel graag iets sportiefs wilde doen. Zo gezegd, zo gedaan: de hikingtocht werd gepland. Bovendien heb ik eindelijk eens mijn eigen staat een beetje kunnen verkennen, nu blijkt de natuur hier toch veel mooier te zijn dan ik altijd heb gedacht! Genieten van het mooie weer, de natuur en van goed gezelschap bleek een perfecte dagbesteding te zijn. En om mijn verjaardag nog wat uitgebreider te vieren had ik iedereen al uitgenodigd om toch eens naar mijn huis te komen. Maar voordat we richting Winthrop vertrokken, besloten we om eerst maar eens boodschappen te doen, zodat we gezellig met elkaar het eten konden klaarmaken. En het weer zat nog steeds mee, we hebben we heerlijk buiten kunnen barbecuen en ons diner onder kaarslicht en verandaverlichting op kunnen eten. Een perfecte avond! Al moet ik natuurlijk niet vergeten wat de topper van de avond was: mijn zelfgemaakte kwarktaart. Hollandser kan het bijna niet, toch? In ieder geval kon iedereen het zeer waarderen en was men toch wel verbaasd waarom zo'n heerlijke taart in dit land niet te verkrijgen is.. Aan het eind van de avond kon ik terugkijken op een fantastische dag, en dat niet in het minst door de pakketjes vanuit Nederland, alle kaarten, sms'jes en mailtjes! Ik ben zo blij met alle berichtjes die ik gekregen heb, bedankt!
Veel liefs vanuit Boston!
Nadine
Ps: Ik wilde jullie niet jaloers maken, daarom heb ik maar niet verteld dat ik de afgelopen dagen genoten heb van een heerlijke zevenentwintig graden, zonnetje en bovendien lekker aan het strand heb gelegen en gezwommen heb in de Atlantische Oceaan. Maar nu weten jullie het dan toch...
Pps: Krijgen is een groot goed, uitdelen is beter. Daarom bedacht ik me dat ik mijn Redband Fruitduo snoepjes - een speciaal cadeautje vanuit ons mooie kikkerlandje - wel mee kon nemen naareen concert. Blijkt men hier de smaak toch niet helemaal te waarderen en vroeg men zich af waarom mijn vrienden zulk vergif naar mij opsturen. Amerikanen...
Nog meer belevenissen
Lieve allemaal,
Niet is zo veranderlijk als het weer. Nu, dat blijkt. Met angst en beven werd hier met de afgelopen dagen de komst van Orkaan Irene afgewacht. Het allerergste werd voorspeld, en alle betrokken staten begonnen zich al voor te bereiden, voor zover dat natuurlijk mogelijk is. Overigens bleek de voorspelling voor Boston en omgeving allemaal wel mee te vallen. Gelukkig maar, want dit weekend stond het jaarlijkse zomerweekend van de kerk op het programma. Samen met zo'n tweehonderd andere jongeren zou ik op kamp gaan in New Hampshire.
Ondanks de slechte weersverwachting besloot men om het kamp toch maar door te laten gaan. Dus vrijdagmiddag ben ik bepakt en bezakt samen met drie meiden van mijn Bijbelstudiegroep afgereisd naar Lake Winnipesaukee, een fantastisch mooi natuurgebied. Naast het feit dat er veel goede lezingen waren, ik goede gesprekken heb gevoerd en veel nieuwe mensen heb leren kennen, zijn we natuurlijk ook sportief bezig geweest. Zaterdag was het gelukkig heerlijk weer, dus we hebben volop kunnen genieten van allerlei watersporten, met als hoogtepunt het ‘tuben', fantastisch!
Helaas was de weersvoorspelling voor zondag wat minder gunstig. Er zat niets anders op dan het zondagse programma af te lassen, zodat iedereen zo snel mogelijk naar huis kon. In de stromende regen hebben we de terugtocht aanvaard, maar gelukkig zijn we heelhuids thuisgekomen. En nu zit ik heerlijk binnen terwijl de storm letterlijk om het huis heen raast en honderden bomen heeft geveld. Het advies is dan ook om vooral niet naar buiten te gaan als het niet heel noodzakelijk is, bovendien zijn alle metrostations gesloten en zijn de kerkdiensten afgelast. In ieder geval kan ik straks zeggen dat ik toch een orkaan heb meegemaakt...
De afgelopen weken stonden er echter nog meer leuke dingen op de planning. Zo ben ik afgelopen zaterdag naar de ‘Cliff Diving' act wezen kijken. Wegens een gebrek aan een echte klif maakte men gebruik van een gebouw aan de haven, dat maakte het echter niet minder de moeite waard om naar te kijken!'s Avonds hebben we een gezellige meidenavond gehad: genoten van een film en een Amerikaanse ‘bakingcourse' gehad. Heerlijk... Bovendien kwamen we de volgende dag tot de ontdekking dat het op dat moment restaurantweekend was in Boston: allerlei luxe restaurants halveerden voor een dag de prijs. Als rasechte Nederlander laat je zo'n kans natuurlijk niet ongemerkt voorbijgaan, dus we besloten om maar snel te reserveren. Geheel in stijl gekleed hebben we genoten van een fantastisch - en nu ook voor ons betaalbaar - diner.
De week ervoor was ik ook al geheel in stijl gekleed, al was mijn kleding wat kleurrijker en anders dan ik normaal ben gewend... Het was namelijk zo dat één van de meiden uit onze Bijbelstudiegroep ons ging verlaten om zendingswerk in Italië te doen. Nu wilden we graag een bijzondere afscheidsparty voor haar regelen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Toen we aan het discussiëren waren over een geschikte invulling merkte één van de jongens op dat hij er niet bij kon zijn, vanwege een Bachelorette Party - een vrijgezellenfeest. Ik merkte op dat het eigenlijk best leuk kan zijn om eens een keer voor de grap een vrijgezellenfeest te organiseren. Dit idee ging zo zijn eigen leven leiden en eindigde bij het organiseren van een Bachelorette Party - met Tanja als Bachelorette. Zaterdagochtend in alle vroegte kwamen we bij elkaar om boodschappen te doen en om ons om te kleden. Toen we er uiteindelijk onherkenbaar uitzagen was het tijd om de stad in te gaan, waar we Tanja zouden ontmoeten. Onderweg hadden we al wel de nodige bekijks... En toen onze Bachelorette arriveerde bij het station was ze met recht geschokt, ze had namelijk geen idee van wat we zouden gaan doen. Maar nadat we ook haar hadden omgetoverd en ze eruit zag als een toekomstige bruid kon de pret beginnen. Ons eerste programmapunt was de ‘jaren-80 kroegentocht', de hele middag hebben we gezellig van de ene naar de kroeg gelopen, enorm gelachen en onze Bachelorette is vaak gefeliciteerd met haar ophanden zijnde trouwerij... Nadat de kroegentocht eindelijk afgelopen was, gingen we richting huis voor deel twee: het klaarmaken van een luxe driegangendiner. Later die avond hebben we ons vermaakt met een film, gezellig kletsen en hadden we een ‘sleep over'. De reden van het feestje was niet zo opwekkend, maar we hebben er in ieder geval een geslaagde dag van kunnen maken!
Naast alle leuke dingen die ik doe ben ik natuurlijk ook gewoon hard aan het werk - het burgerleven komt hier stiekem wel erg dichtbij. Omdat ik nu hard bezig ben met twee projecten draai ik soms overuren, al is de uitdaging fantastisch. Allereerst ben ik bezig met onderzoek naar Retinoblastoom, wat voornamelijk het injecteren van kankercellen in muizenogen is, om vervolgens de groei te documenteren. Daarnaast ben ik bezig met onderzoek naar Conjunctival Melanoma, eveneens een vorm van oogkanker. De afloop hiervan is vaak fataal, een effectieve therapie is helaas nog niet voorhanden. Uit dit laatste onderzoek is iets opmerkelijks naar voren gekomen, wat nog niet eerder is aangetoond en mogelijk therapeutische consequenties heeft. Hierdoor is de focus van mijn onderzoek geswitcht, ik ga me nu met name richten op Conjunctival Melanoma. De bijzondere uitkomst heeft ertoe geleid dat ik de vraag heb gekregen of ik misschien langer wil blijven, aangezien het onmogelijk is om dit project in de komende drie maanden af te ronden. Boston verlaten op de geplande tijd is investeren in een onderzoek dat ik vervolgens niet af kan maken. Voor mij is het echter de uitdaging is om dit project tot een goed einde te brengen en hopelijk wat toe te voegen aan de medische wetenschap, waardoor ik de beslissing om langer te blijven dan ook snel had gemaakt. Nu moet ik echter de universiteit nog over zien te halen, het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben voordat alles ook daadwerkelijk in kannen en kruiken is!
Veel liefs vanuit een stormachtig Boston,
Nadine
PS: Ik kom wel naar huis in december, om te genieten van een Sinterklaasfeest, Kerst en Oud&Nieuw in ons kikkerlandje...
Een zomer in Boston
De echte zomer heeft hier z´n intrede gedaan. Alle warme kleding is diep opgeborgen in m´n kast en alleen de échte zomerkleding komt van pas. Toen eindelijk de lange winter hier ten einde was werd ik al door iedereen gewaarschuwd. Men vertelde mij dat Boston zowel een zeer koude winter als een erg warme zomer heeft. Nu, dat merk ik. Afgelopen week is de temperatuurmeter zelfs tot over de veertig graden gekomen!
Ondertussen begon ik me af te vragen waar de grote zomeruittocht toch bleef. Zulk lekker weer, waarom gaat er dan niemand op vakantie? Veel collega's zijn voor een lang weekend even de stad uitgeweest, maar iedereen was al snel weer terug in het lab. Ook de vrienden die ik heb ontmoet hebben het helemaal niet over een vakantie. Toen ik me dit hardop begon af te vragen kreeg ik bijna medelijden met alle Amerikanen. Je mag hier van geluk spreken als je twee weken vakantie hebt per jaar. Bovendien, familie woont vaak ver weg, meestal worden de vakantiedagen besteed aan een halfjaarlijks bezoek. En veel vrienden zijn net begonnen aan een nieuwe baan, vakantiedagen is dan blijkbaar pas een luxe wat je hebt verdiend na een jaar werken. Dan weten wij wel beter wat vakantievieren is...
Ik mag echter van geluk spreken dat de vrienden die ik heb gemaakt ook gezellig de hele zomer in Boston doorbrengen. Ondanks dat niemand echt vakantie heeft en ook de masterstudenten nog gewoon naar college moeten, maakt iedereen wel tijd vrij om leuke dingen te doen. Zo besloten we een tijdje geleden om de zaterdag in Revere door te brengen, hier werd een zandsculptuur wedstrijd gehouden en er was een groot festival. Bovendien was het allemaal heerlijk aan het strand, dus dit konden we mooi combineren met zonnebaden, zwemmen en frisbeeën. Toen ik liet weten dat het meer dan tien jaar geleden was dat ik dit voor het laatst had gedaan, werd ik verbaasd aangekeken. En nadat bleek dat het in Nederland niet zo gewoon is om in een frisbeeteam te zitten, werd ik nog raarder aangekeken. Nederlanders...
De volgende vrijdagavond - eigenlijk vrijdagnacht - opperde iemand het idee dat we er wel even een dagje tussenuit konden gaan. De beslissing was snel gemaakt, niets is heerlijker dan een dagje Cape Cod, een uitsteeksel van Massachusetts dat dient als vakantieoord. Eén van mijn vrienden heeft een oma die daar een vakantiehuisje heeft, hij gaf ons de sleutel en verzekerde ons dat er dit weekend niemand zou zijn. Nadat we de plannen nog even verder uitgewerkt hadden, besloten we de volgende ochtend om 7u te vertrekken vanuit downtown Boston. Dit betekende voor mij echter dat ik om 5.50u op de fietst moest zitten, maar dat had ik wel over voor een speciaal dagje. Omdat we met z'n zessen waren was er net niet genoeg ruimte in de auto, dus één iemand kwam op de motor. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we bij de bestemming aan, maar tot onze verbazing stond er een auto op het erf... Het huisje bleek dit weekend niet onbewoond te zijn, oma en haar vriendin verbleven er. Nadat we echter hadden verteld wie we waren werden we hartelijk verwelkomd en we konden gewoon de hele dag het huisje gebruiken, geen probleem. Lang leve de Amerikaanse gastvrijheid! Voordat we naar het strand wilden gaan, leek het ons een goed plan om eerst de vergeving eens te verkennen en ergens koffie te gaan drinken. Net toen we weg wilden gaan vroeg Andrea - de motorrijder - of er iemand achterop wilde zitten. Nu, dat wilde ik natuurlijk wel... Het was fantastisch, een flinke tour achterop de motor en genieten van de mooie natuur. De anderen moesten wel lachen om het feit dat ik de motor verreweg prefereerde boven een plekje in de auto! Aan het eind van de ochtend kwamen we na een lange tour weer aan bij het huisje en besloten we om richting het strand te gaan. Helaas begon het een uurtje later ineens te onweren, maar gelukkig hadden we een huisje waar we in konden schuilen en hier hebben we gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om te lunchen. Het weer klaarde snel weer op, de rest van de middag was er een stralend zonnetje. Aan het begin van de avond moesten we helaas Cape Cod weer verlaten, een aantal mensen van de kerk hadden een feestje georganiseerd waar we verwacht werden. En 's avonds had ik de luxe van een motorritje naar huis, het einde van een fantastische dag!
Toen ik de volgende dag enigszins weer wat uitgerust was van een drukke werkweek en alle activiteiten werd ik uitgenodigd om eens naar een andere kerk te gaan, om te zien wat Boston nog meer te bieden heeft op dat gebied. Ik besloot om mee te gaan, al met al geen slechte keus, maar volgende keer voor mij weer gewoon de traditionele dienst. Na afloop van de dienst besloten we om naar de haven te gaan, hier kun je heerlijk zitten, genieten van het mooie weer en het uitzicht op de skyline van Boston.
Er is echter altijd weer een tijd dat een mens toch weer aan het werk moet. Dus maandagochtend moest ik ook weer aantreden. Gelukkig beloofde het een goede week te worden. Ondertussen ben ik steeds drukker met mijn eigen project en ben ik ook het project aan het overnemen waar de andere student mee is gestart. Nu de cellijnen groeien kan ik meer experimenten plannen en zal ik binnenkort hopelijk de eerste resultaten kunnen zien. Ook heb ik al de eerste presentatie gehouden, wat toch wel een hele uitdaging was. Anderhalf uur lang in het Engels presenteren blijft toch niet de meest makkelijke opdracht. In ieder geval is dat ook weer achter de rug!
Helaas bracht deze week niet alleen goed nieuws. Toen ik afgelopen week bij de Bijbelstudie aankwam kreeg ik te horen dat Andrea - de motorrijder - een ongeluk had gehad. Nu vertelde z'n broer aan de telefoon dat het ging om een gebroken been, dus het leek allemaal wel mee te vallen. Woensdag ging ik tijdens mijn lunchtijd even naar het ziekenhuis, wat praktisch naast mijn onderzoeksinstituut is. Toen ik de kamer binnenkwam bleek het toch wel wat ernstiger te zijn dan alleen een gebroken been. Bovenbeen, knie en elleboog totaal gebroken... Gelukkig gaat het nu, een aantal dagen later, al weer wat beter, maar zal toch veel tijd kosten voordat hij weer enigszins hersteld is. Het veranderd ook wel de plannen die we hadden, de kampeertocht die we in gedachten hadden zal het voorlopig niet worden en ook motorlessen zitten er niet meer in...
Naast de tijd die ik afgelopen week in het ziekenhuis heb doorgebracht was er donderdag een barbecue van de Navigators en vrijdagavond nog een hele gezellig meidenavond, waar we hebben genoten van chocola, rosé en een meidenfilm. Toen ik midden in de nacht eindelijk thuis was kon ik gelukkig de volgende dag uitslapen. En de zaterdag heb ik besteed om weer eens een heerlijk lange fietstocht te maken, te genieten van het fietsen op de main road en Boston weer beter te leren kennen. Bovendien was het de National Cheese Cake Day, wat onder andere betekende dat de Cheese Cake Factory die dag slechts de halve prijs rekende. Rachel en ik besloten om 's avonds daar uit eten te gaan, dus heb ik genoten van een heerlijk groot stuk echte Amerikaanse Cheese Cake. Ongelooflijk, zelfs als diner was het stuk taart nog te groot!
Maar het Amerikaanse leven heeft nog meer leuke dingen te bieden: woensdag mijn eerste Red Sox game, mijn eerste baseball game... Vandaag heb ik op de markt een Red Sox-shirt gekocht, zodat ik tenminste in stijl kan aantreden. En komende zaterdag gaan we met een aantal leden van de Navigators hiken in New Hampshire. Genoeg te doen dus!
Veel liefs vanuit een zeer zonnig Boston,
Nadine