Independence Day

Eerlijk is eerlijk, de vaderlandsliefde die sommige Nederlanders opbrengen voor ons mooie landje kan toch echt niet op tegen het patriottisme dat de Amerikanen laten zien op Independence Day. Afgelopen weekend stond geheel in het teken van de vrijheid en geen enkele vraag was belangrijker dan de vraag naar de plannen voor de ‘Fourth of July'. Met het speciale weekend in het vooruitzicht werd er vrijdagmiddag niet zo heel productief meer gewerkt en besloten we om het weekend maar in te luiden met een gezellige borrel. Vervolgens stond er 's avonds een diner met een groep vrienden op de planning. Om alvast in stemming te komen had men besloten een American Night te organiseren, alle gerechten waren enigszins te linken aan de Amerikaanse ratjetoe en de Stars and Stripes cookies waren nadrukkelijk aanwezig. De volgende dag was het nog steeds uitermate lekker weer, daarom opperde men het idee om 's avonds te gaan picknicken bij de Charles, de rivier die dwars door Boston stroomt. Een enorme mooie locatie , genoten van het uitzicht, de gezelligheid en een potje Amerikaans monopoly.

Op zondag - na een kerkdienst die ook in het teken stond van de Independence Day ­- besloten we de Freedom Trail te gaan lopen. Met een heel aantal jongeren uit de kerk gingen we op weg, een wandeling langs alle historische gebouwen die van belang zijn geweest voor de onafhankelijkheid. Gelukkig waren er een aantal jongeren die tijdens de lessen vaderlandse geschiedenis goed hebben opgelet, zodoende konden ze mij veel vertellen over allerlei historische feiten. Ik wist niet dat Boston zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in het onafhankelijkheidsproces, maar dat is dan ook de reden dat de stad dit weekend totaal was volgestroomd met toeristen. Het was een erg leuke wandeling en zo heb ik gelijk de stad weer wat beter leren kennen. Aan het eind van de middag gingen we op weg naar het concert dat die avond werd gehouden, ter ere van de vrijheid. Het concert werd op 3 en 4 juli gehouden en blijkt één van de meest beroemde concerten op Independence Day te zijn. Ruim twee uur van te voren zaten we al te wachten, samen met duizenden anderen. Het wachten was echter de moeite waard, het was een fantastisch concert en heel bijzonder om mee te maken. Alle vaderlandsliefde kwam bij de menigte naar boven en ook ik heb hard meegezongen met de bekende patriotic songs.

Maandag heb ik allereerst genoten van een heerlijke vrije dag. Aan het eind van de middag ging ik op weg naar de Esplanade, er zou namelijk 's avonds een spectaculaire vuurwerkshow zijn. Gelukkig had mijn gastfamilie een plek gereserveerd voor de Navigators, en daar mocht ik natuurlijk ook bij zitten. Een betere plek was er niet, ik zat helemaal vooraan, nog net niet in de rivier. De lange wachttijd hebben we doorgebracht met kletsen en spelletjes doen, het was er enorm gezellig. Eindelijk, rond 22u begon de show, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo'n goede vuurwerkshow heb gezien. Just awesome!

Helaas, de afloop was wat minder goed. We zaten zo dichtbij dat ik op de één of andere manier iets in mijn oog heb gekregen. Onmiddellijk had ik het idee dat het toch niet helemaal goed zat, het voelde namelijk niet zo aangenaam. Eenmaal thuis aangekomen gelijk m'n lenzen uitgedaan, maar de volgende dag was de pijn absoluut niet verdwenen. Geluk bij een ongeluk, ik werk in een ooginstituut. Nu bedacht mijn collega dat haar vriend mij vast wel kon helpen, hij is oogarts en werkt in het oogziekenhuis waar ons instituut veel mee samenwerkt. Nadat ze aan hem de situatie had uitgelegd, zei hij dat ik wel even kon langskomen. Ik moest wel lang wachten, maar toen kon ik gelukkig zonder papieren in te vullen door een dokter worden gezien. Hij kon niets in mijn oog ontdekken, wel was de oogdruk verhoogd. Ik heb oogdruppels gekregen en een aantal dagen moet ik gebrild rondlopen, lenzen zijn nu even verboden. Het gaat nu echter al weer beter, waarschijnlijk heb ik erg geluk gehad en is er alleen een lichte bloeduitstorting, en dat geneest wel weer.

Overigens lijkt het wel alsof ik hier de ongelukken naar me toe haal. Een week geleden - het regende en het was druk op de weg - reed er ineens een auto op me in. Het was een rare situatie, ik reed van de heuvel naar beneden en bleef gewoon op dezelfde weg rijden. De vrouw kwam echter vanuit haar oprit, zag mij niet, wilde snel invoegen, en boem. Nadat ik een aantal meter verder op de grond was beland schreeuwde die vrouw boos naar mij ‘waarom fiets je hier'? Toen was er echter een omstander die haar even haarfijn uitlegde - hij had alles gezien - dat het toch echt totaal haar fout was. Afijn, de blauwe plekken zijn alweer bijna verdwenen, m'n botjes voelen weer normaal en ook de fiets was nog redelijk heel.

In het lab maak ik elke dag brave burgeruren en elke dag was ik druk bezig met het aankleuren van weefsel. Helaas had ik tot nu toe weinig resultaat. Omdat ik nu toch wel wat meer wilde weten over het project had ik gevraagd of ik even op gesprek kon komen bij de professor. Wat blijkt? Dat ik geen resultaat zou hebben was een klein beetje te verwachten, dit weefsel is nogal lastig aan te kleuren. Bovendien is dit slechts het voorwerk, maar dat wist ik niet. Maar ik ga nu dus echt starten met het project en het wordt bijna helemaal mijn eigen werk. De afgelopen week ben ik dan ook heel hard bezig geweest met het lezen van allerlei artikelen, zodat ik weet wat er van mij wordt verwacht. Het komt er eigenlijk op neer dat deze vorm van oogkanker zowel met chemotherapie als radiotherapie slecht te behandelen is. Nu is het misschien mogelijk om de kinderen te genezen door middel van immunotherapie, dat houdt in het kort in dat ik ga proberen om een vaccin te ontwikkelen voor oogkanker. Ondertussen ben ik ook bezig met de muizentraining, zodat ik binnenkort zelf de injecties kan doen en weet hoe ik op een verantwoorde manier met proefdieren om moet gaan. Al met al dit project een hele uitdaging, maar tot nu toe kan ik niets anders zeggen dan dat het echt fantastisch is!

Liefs vanuit Boston!

Het Amerikaanse leven!

Lieve allemaal,

De grootte van ons mooie kikkerlandje - of eerder het gebrek aan grootte - levert regelmatig hilarische situaties op. Veel Amerikanen weten maar weinig van Nederland, meestal weten ze nog net dat het in Europa ligt en gaat men er van uit dat het naast Finland dan wel Italië ligt. Ook heeft men er geen besef van hoe klein ons land eigenlijk wel niet is. Zo praat men hier vaak over de staat waar hij of zij is opgegroeid. Iemand vertelde me pas dat ze was opgegroeid op het platteland, in een kleine en idyllische staat. Toen ik vervolgens aan haar vroeg wat ze onder klein verstond kreeg ik te horen dat het slechts vijf uur kost om van de ene kant van de staat naar de andere te rijden... Ik begon hard te lachen, niemand snapte echter wat er zo grappig was. Nadat ik de afmetingen van Nederland had laten weten begrepen ze wel waarom ik het zo grappig vond... Ach, alles went. Zelfs het feit dat alles hier groter is, de mensen hier heel makkelijk en relaxed zijn en dat het weer nog veranderlijker is dan in Nederland.

Het leven van een research fellow begint ook steeds leuker te worden. Gelukkig wordt de werkdruk langzaamaan verhoogd en weet ik nu een beetje mijn weg te vinden in de immunohistochemistry. Elke ochtend begin ik mijn dag met een korte fietstocht en een metroritje, rond 9u ben ik dan meestal in het lab. Vervolgens staat de koffie klaar en duik ik even achter m'n mail. Voordat ik kan beginnen is er meestal een kort overleg: welk materiaal ga je vandaag gebruiken en welke procedure ga je doen? Bepaalde materialen zijn heel duur, zomaar even wat uitproberen zit er dan ook niet in. Soms ben ik hele dagen druk bezig, andere dagen is er niet zo veel te doen. Binnenkort hoop ik echter ook met een tweede project te starten, zodat ik wat meer bezigheden heb. Maar stiekem geniet ik er nu nog maar even van dat ik dit verhaal gewoon kan schrijven terwijl ik officieel aan het werk ben...

Een week geleden kwam de professor ineens naar mijn bureau toe om me aan iemand voor te stellen: een voormalig Leidse student. Erg grappig, hij was mijn voorloper hier. We hebben gezellig koffiegedronken bij de Starbucks en uitgebreid gepraat over van alles-en-nog-wat. Het was leuk om van hem te horen wat hij allemaal heeft gedaan tijdens zijn stage en ik heb allerlei handige tips gekregen. Ook bleek dat hij mij gedeeltelijk gaat helpen met een deel van het onderzoek, met name door het aanleveren van materiaal. Dus nu heb ik contacten voor mijn stagein Duitsland (daar werkt hij nu als arts), in Leiden, Amsterdam en in Boston. Wat een luxe...

Ook het sociale leven komt steeds meer op gang. Elke dinsdagavond ga ik naar de bijbelstudie van de kerk en daarna gezellig met een groep nog wat drinken in de stad. Er zijn veel studenten/ net afgestudeerden nieuw in Boston, dus ik ben niet de enige die nog niet zoveel mensen kent, dat maakt het allemaal erg makkelijk. En donderdagavond is er de Navigators Boston. Helaas zijn de meeste studenten nu naar hun ouders omdat de drie maanden durende vakantie is begonnen. Er zijn echter nog wel een aantal studenten die de zomer in Boston blijven en de avonden zijn erg gezellig. Vorige keer was de meeting in een groot studentenhuis, de aftandse meubels en het gebrek aan enige schoon oppervlak deden me verdacht veel denken aan de Leidse studentenhuizen. De avonden verlopen wel minder ordelijk dan ik op Panoplia ben gewend... Bij onze kringen eet men eerst, geniet men van het dessert, doet men de afwas en vervolgens komt de koffie. Dit is echter hier niet het geval: men komt binnen, loopt naar de keuken en pakt wat eten. Ondertussen begint de alpha cursus, de mensen lopen echter gewoon heen en weer om weer even wat eten te pakken, net of het allemaal niets uit maakt. Ach, de sfeer en de gesprekken zijn erg goed.

Vrijdagavond is er elke week een diner met een groep mensen die ik het leren kennen in de kerk. Het eten bestaat vaak uit allerlei losse dingen die iedereen heeft meegebracht. Via facebook wordt altijd druk overlegd wie er wat meeneemt, en het werkt perfekt! Nu had ik een tijdje geleden op m'n facebook gezet dat ik Amerikanen liet kennismaken met een kwarktaart. Eén van die meiden was erg benieuwd wat voor soort taart dit toch wel niet kon zijn, dus had ik haar beloofd om voor het dessert te zorgen: een echte Hollandse kwarktaart. Nadat ik met veel moeite alle ingrediënten had gevonden heb ik de taart in elkaar gezet. Alleen de gelatine kon ik niet vinden, dus dan maar zonder... Helaas, dat was niet zo'n heel goed idee. Toen ik de volgende dag op weg ging naar het diner was het erg warm weer, eerst een fietstocht, daarna een half uur in de metro en vervolgens nog een tijdje in de bus. Eenmaal op de locatie aangekomen was de taart toch wel erg gesmolten...Toen het eindelijk tijd was voor het dessert, bleek de taart nog steeds erg slap te zijn, daar ging mijn verrassing van een ‘echte kwarktaart'. Gelukkig waren er ook diepe schaaltjes voorhanden en de smaak was goed. Al met al was het erg lachwekkend!

En op dit moment is mijn ‘gastgezin' op vakantie. De hond hebben ze echter thuisgelaten, dus samen met mijn huisgenootje verdelen we de taak ‘hond uitlaten'. Elke ochtend kom ik nu vroeg uit bed, want voordat ik naar m'n werk moet, moet ik eerst even wandelen met de hond... En zodra ik uit m'n werk kom, staat hij te springen om naar buiten te gaan. En ook kan ik niet naar bed voordat ik eerst even een wandeling heb gemaakt. In ieder geval goed om al het ongezonde Amerikaanse eten er af te lopen...

Al met al geniet ik van het leven hier! Time flies, when having fun...

Liefs vanuit Boston!

Alweer drie weken verder...

Almost Unbelievable. Is het echt nog maar drie weken geleden dat ik het Leidse studentenleventje inwisselde voor het leven van een American Grad student and research fellow?

In die drie weken heb ik al veel geleerd over het Amerikaanse leven, heb ik veel mensen leren kennen en ook de avonden worden steeds meer opgevuld. Het is leuk om te zien wat de verschillen tussen de culturen zijn. De meeste Amerikanen zijn heel hartelijk, open en gastvrij, dat maakt het voor mij makkelijk om mensen te leren kennen. Ik ben dan ook heel blij dat je hier op een hele ongedwonge manier kunt kennismaken met veel mensen, je wordt geïntroduceerd aan iedereen en je bent gewoon welkom. Amerikanen zijn ook weer heel makkelijk, alles is mogelijk. Dat heeft z’n voordelen, maar ook wel de nodige nadelen – iets snel voor elkaar krijgen is dan ook niet altijd mogelijk. Maar nog het meest opvallende verschil is dat hier alles wordt gecombineerd met eten. Bij een meeting staat er natuurlijk het één en ander aan eten op tafel. Elke meeting die niet verplicht is wordt aantrekkelijk gemaakt door gratis pizza’s, bagels of broodjes uit te delen. En ja, bijna alles sociale dingen worden gecombineerd met eten. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat de meeste Amerikanen wel een flinke buikomvang hebben… Overigens vergeet ik nog bijna te vermelden dat ook het schoeisel hier me wel heel erg versteld deed staan. De meeste mensen kijken ‘s ochtends niet wat ze aan doen. Gewoon een spijkerbroek, T-shirt met ronde hals en sportschoenen. Professor, bankier, mantelpakje of korte broek, men combineert het met sportschoenen. Pas had ik een gesprek met een aantal collega’s en toen waren zij heel verbaasd om te horen dat werkelijk bijna niemand het in Nederland zou durven om op sportschoenen naar z’n werk te komen – nu bedoel ik uiteraard geen Allstars, maar schoenen die wij classificeren als hardloopschoenen...

Maar dat alles leidt er niet toe dat ik minder geniet van het leven hier. Afgelopen dinsdag was ik weer naar de bijbelstudie gegaan en daarna gingen we met een grote groep nog wat drinken in de stad. Het was weer eens erg gezellig, leuk was ook dat ik die avond nog een Nederlands meisje heb leren kennen. Toen ik binnen was, kwam er gelijk iemand op mij af: ‘there is another Dutch girl here’. En ja, we konden het niet laten. Gelijk begonnen we in het Nederlands te ratelen, blij met het feit dat we weer eens een keer in onze eigen taal konden kletsen. De rest van de groep moest erg lachen om onze enthousiaste reactie, overigens moesten we de hele avond vervolgens wel opletten dat we niet éven snel iets in het Nederlands zeiden, dat is toch niet zo aardig tegenover de rest. Aan het eind van die avond werd ik uitgenodigd of ik komende vrijdag ook naar de dinner meeting wilde komen, wat me erg gezellig leek. De avond was enorm gezellig, rond zeven uur kwam iedereen binnen druppelen en begon het diner. Iedereen had wat eten meegenomen, dus we waren dan ook tot 11pm aan het eten. Ondertussen werd ik al wel een beetje benauwd, want de laatste metro gaat hier nogal vroeg. Nadat we de afwas hadden gedaan en nog even aan het genieten waren van een wijntje werd mij beloofd dat we nu echt snel naar het station zouden gaan. Het werd echter later en later, totdat uiteindelijk de laastste metro al weg was. Gelukkig was er iemand met een auto, dus ik heb een lift naar huis gekregen, mijn eerste ritje in een pickup heb ik ook weer gehad. Overigens was het niet zo makkelijk om thuis te komen. Hij had geen navigatie en ik wist de weg ook niet zo goed, zo lang woon ik er nog niet… Uiteindelijk ben ik echter thuisgekomen, dankbaar dat ik niet in een donker metrostation moest wachten tot de volgende ochtend…

Ook op mijn stage werd het eindelijk wat drukker. Afgelopen week zat er ‘s ochtends ineens iemand achter mijn laptop, op mijn plek. Het bleek ook een student geneeskunde te zijn die hier voor twee maanden onderzoek komt doen. Zij had de opdracht gekregen om mij een de procedure te leren, omdat we veel samen zullen moeten werken. Helaas had ze er niet zo’n zin in om alles aan mij uit te leggen. Er zat niets anders op dan als een hondje achter haar aan te lopen en zien hoe ze alleen aan haar eigen werk dacht. De volgende dag leek het al niet veel anders te gaan. Totdat ik het een beetje zat begon te worden, en subtiel met haar heb besproken dat ik niet gek ben, alleen is het wel wat lastig als je alles voor het eerst doen en bovendien alles in een andere taal is. Sindsdien gaat het eigenlijk een stuk beter en laat ik me ook niet meer alles gezeggen. En ik moet de komende twee maanden side-to-side met haar samenwerken, dus een goede verstandhouding is dan wel zo fijn.

In het weekend heb ik genoten van het lekkere weer, het strand en een fietstocht door allerlei dorpjes. En ‘s middags ging ik met Craig en Nancy naar een phonestore, om te kijken of aan hun familyplan kon worden toegevoegd, zodat ik eindelijk normal zou kunnen bellen, sms’en en internetten met m’n telefoon. Helaas, dat bleek niet mogelijk te zijn, dus ik moet van de week maar eens naar een andere provider kijken, hopelijk werkt dat beter. Naast de phonestore was een enorm grote supermarkt, hier hebben we gelijk boodschappen gedaan en heb ik alle ingrediënten voor een kwarktaart kunnen kopen. Althans, niet alles was te vinden, maar de taart is uiteindelijk goed gelukt en ze vinden ‘m lekker hier. ‘s Avonds was er weer een hockeywedstrijd, ik begin het al bijna leuk te vinden… Zondag ben ik naar de kerk geweest, helaas ging het lunchen niet door omdat die vrouw ziek was. ‘s Middags nog een flink stuk gewandeld met de hond en toen weer naar de kerk geweest, daarna nog gezellig met wat mensen gekletst en toen maar naar huis gegaan.

Maandagochtend op m’n werk gingen we gelijk aan de slag. Eerst even een collega gebeld welk material we moesten gebruiken en daarna konden we echt beginnen. Nadat we ‘s middags al de helft van het protocol hadden doorlopen merkte ik ineens op dat de slides – het weefsel – er wel raar uitzagen. Wat bleek? We hadden de verkeerd slides gebruikt, bijna een dag voor niets gewerkt. Ach, ik kon er eigenlijk wel om lachen, het was een goede training. Vanochtend zijn we gestart met de goede slides, hopelijk levert dat wat resultaat op. Al met al heb ik het nu ook op m’n stage wel naar m’n zin. Het werk is leuk, alles is nieuw en daarom ook een uitdaging om het toch goed te doen. En er wordt van mij verwacht dat ik goed nadenk over wat ik doe, waarom ik dat doe en hoe ik de procedure kan verbeteren om uiteindelijk tot een perfect resultaat te komen. Genoeg te doen dus, het komende half jaar!

Veel liefs vanuit het verre Boston!

Nadine

Ps: stiekem mis ik jullie wel een beetje, ondanks alle leuke mensen hier…

Memorial Day Weekend

Memorial Day-weekend: het laatste weekend van mei staat hier altijd in het teken van Memorial Day, een dag waarop men stil staat bij iedereen die is omgekomen tijdens de oorlogen. In het weekend gaan veel mensen dan ook naar de begraafplaatsen om kransen en bloemen neer te leggen. Minstens zo belangrijk is ook dat dit weekend het begin is van de vakantieperiode. Veel mensen rijden dan ook vrijdag urenlang om voor een paar dagen even de stad uit te kunnen en te genieten van het lekkere weer. Voor mij was een weekendje weg niet nodig, het voelt nu al alsof ik vakantie heb. Enorm lekker weer, elke dag naar het strand en allemaal nieuwe indrukken en ervaringen!

Na een leuke zaterdagavond heb ik zondagochtend genoten van een heerlijk uitgebreid ontbijt en daarna de hond even meegenomen naar het strand. Al snel was het echter tijd om naar de kerk te gaan, een huisgenoot ging met me mee. Bij de kerk aangekomen bleken we wat vroeg te zijn: tien minuten voor de dienst zit er nog bijna niemand. Pas een kwartier nadat het officieel is begonnen zit de kerk vol met ongeveer vijfhonderd mensen. Het begin is dus een soort ‘inloop’, waarbij mensen gewoon massaal binnenkomen, al dan niet met koffie van de Starbucks of Dunkin Donuts. Overigens zat ik weer bij de mensen waar ik vorige mee gesproken had en ik werd ook uitgenodigd om volgende week zondag bij de familie te komen lunchen. Lijkt me wel gezellig! Na de dienst moest m’n huisgenoot richting z’n werk en ik ging richting huis. Even wat gegeten, heerlijk een boek gelezen en nog even de hond uitgelaten. ‘s Middags ging ik weer naar de kerk, ik had hier met een aantal mensen afgesproken die ik tijdens de bijbelstudie had ontmoet. Aan het eind van de dienst werd ik uitgenodigd voor een birthdayparty. Ik twijfelde eerst of ik nou wel zou gaan, ik kende ‘m amper. Maar goed, nadat anderen me verzekerd hadden dat ik absoluut mee moest gaan, leek het me wel een leuk idee. Onderweg naar de birthdayparty liepen we met allerlei jongeren van de kerk door het park van Boston, dit stond geheel in het teken van Memorial Day: een heel groot grasveld was bezaaid met allemaal vlaggen, ze stonden als een soort kruizen in de grond gestoken.

Eindelijk bij de locatie aangekomen was ik wel benieuwd naar een Amerikaanse birthdayparty. Wat blijkt? Men viert hier een verjaardag door met elkaar uit eten te gaan, en het dessert is een stukje van een hele grote verjaardagstaart. Al met al was het echt heel erg gezellig, weer veel mensen gesproken. Nadat we uitgegeten waren hebben we nog een stuk langs de rivier gelopen, genietend van het mooie weer en het mooie uitzicht.

Maandagochtend was de officiële Memorial Day, maar iedereen genoot nu van een heerlijke vrije dag. In de middag stond er een barbecue met de Navigators Boston op het programma, georganiseerd door de mijn gastgezin. Het was de bedoeling dat iedereen iets zou meenemen, iets lekkers en origineels. Toen ik had ontdekt dat niemand hier ooit van kwarktaart heeft gehoord leek met dat wel leuk om te maken. Vol goede moed ging ik naar de winkel om alles te kopen wat ik daarvoor nodig had. Helaas, de kleine supermarkten hadden de goede spullen niet en de grote supermarkten waren dicht, dus mijn idee ging niet door. Ach, ik heb nog een half jaar de tijd om uit te zoeken waar ik alle ingrediënten voor een kwarktaart kan kopen. Weer thuis aangekomen had een huisgenoot een verrassing voor mij: ze was bezig met het maken van American Cookies. Afgelopen week had ik verteld dat we in Nederland gek zijn op American Cookies en ik vroeg me af of ze hier ook zou zouden heten. Na wat zoeken op google kwamen we erachter dat ze hier chocolat chip cookies heten, ze vonden het echter leuk om te horen dat wij dat echt American Cookies noemen. Een huisgenoot zei toen dat ik toch op z’n minst echte American Cookies moest eten, gemaakt door een real American. En in het echt zijn ze zo veel lekkerder dan uit een pakje…

Verder zijn we ‘s middags bezig geweest met alles klaarmaken voor de BBQ, alle spullen bij elkaar zoeken en alles in de auto laden. Bij het strand aangekomen was er niet alleen zand, maar ook een groot grasveld, picknicktafels en een volleybalveld. Al met al was het een hele gezellig middag en avond. Sportief bezig geweest met volleyballen, voetballen en zwemmen.

En dan vandaag weer aan het werk. Vanochtend was er weer een meeting, duurde lang maar het was wel interessant. Verder was er jammer genoeg vanmiddag niet heel veel te doen. Maar gelukkig, morgen weer beter. Het leerproces gaat nog steeds door, ik mag het nog niet in m’n eentje doen en daarom ben ik nog erg afhankelijk van mijn collega’s. De afspraak voor morgen zijn echter gemaakt, dan wordt het een wat drukker dagje. Vanavond ga ik weer naar de bijbelstudie van de kerk, ben benieuwd hoe het deze week is, hopelijk net zo goed en gezellig als vorige week! M'n leventje hier begint zich al aardig te vullen...

Liefs,

Nadine

Eindelijk echt aan het werk!

Donderdagochtend werd ik wakker van het zonnetje dat naar binnen scheen. Helaas had het rolgordijn het de nacht ervoor met een luide plof begeven, enige bescherming tegen een te vroeg komend zonnetje had ik dus niet meer. Ach, zodoende heb ik nu wel kunnen genieten van een vroege wandeling langs een nog verlaten strand.

Eenmaal bij het Schepens Eye aangekomen hadden we eerst nog een kort overleg met een paar collega's, daarna zou ik dan eindelijk worden ingewijd in het echte laboratoriumwerk. Maar voordat het zover was kwam een collega in paniek naar ons toe: de vriezer was kapot. Er zat niets anders op dan de hele vriezer leeg te halen en te verdelen in de andere laboratoria, in de hoop dat alle belangrijke spullen niet onbruikbaar zouden zijn. Wat er allemaal in lag... Toen ook dat gebeurd was kon de privéles beginnen. Heel de dag heb ik alles uitgelegd gekregen, verschillende protocollen doorgelopen, goed opgelet hoe alles berekend moet worden en afgekeken hoe het kleuren van weefsels nu precies in z'n werk gaat. Al met al blijkt het zeer scheikundig te zijn, ik ben dan ook blij dat ik nog iets heb onthouden van alle lesstof van de middelbare school. Maar na een intensieve dag was het om 17.30u tijd om naar huis te gaan en alles even te laten bezinken.

De volgende dag stond er eerst een labmeeting op het programma, de koffie en bagels stonden alweer klaar. Er werd flink gediscussieerd over allerlei labwaardes, afgewisseld met allerlei nieuwtjes uit de sportwereld. Hockey en baseball is hier echt een big deal, iedereen is hier fan van het Bostonse hockey team, om nog maar niet te spreken over de Red Sox. Ach... Maar na de labmeeting werd het tijd voor het hervatten van de scheikundelessen. We zijn verder de hele dag bezig geweest met het kleuren van weefsel en vervolgens hebben we de eerste resultaten al bekeken. Het zag er veelbelovend uit, hier zullen we dus het komende half jaar aan werken!

Toen ik weer buitenstond was het nog steeds enorm mooi weer - bijna 30 graden. Ik besloot om even naar het strand te gaan, lekker pootje baden. Eenmaal thuis aangekomen heb ik eerst nog even geskyped, ondertussen lagen de steaks al op de BBQ. 's Avonds heb ik met de hele familie naar de Stanley Cup finale gekeken, een belangrijke hockeywedstrijd, misschien dat ik zo mijn achterstallige sportkennis wat kan bijwerken...

En dan vandaag: genoten van een rustige zaterdag enCraig geholpen met het ophangen van de nieuweluxaflex. Heerlijk, nu word ik ´s ochtends niet meer veel te vroeg wakker van de felle zon!Rond het middageten ben ik de stad in gegaan, wat rondgelopen en gewinkeld. Vandaag was het ook wat minder warm dan de dagen ervoor. Nu kon je in de stad lopen zonder dat je het idee had dat je tegen een muur van hitte liep... Maar ach, dat zal vast wel wennen, want men heeft mij verteld dat dit nog niets is vergeleken bij hartje zomer. En nu? Zitten op de veranda geniet ik nog even van de heerlijke rust, een leuke zaterdagavond en het lekkere weer. Het leven is goed hier...

Al een week in Boston!

Het is alweer een week geleden dat ik voor het eerst bij het Schepens Eye Research Institute binnenstapte. In die week is er veel gebeurd, behalve in het lab. Afgelopen maandagochtend had ik een afspraak met beide stagebegeleiders en daar hebben we het één en ander afgesproken. Zij moeten me inwijden in het laboratoriumwerk, maar helaas, zij hebben hun eigen schema. De maandag heb ik verder besteed met het lezen van allerlei artikelen, zodat ik ook maar enigszins zou begrijpen waar het allemaal over gaat. Aan elke saaie middag komt een eind, tijd om richting de metro te gaan. Thuis aangekomen ging ik direct door naar de opticien, mijn lenzen leken toch niet helemaal goed te zijn. En jawel, ik had ze omgedraaid, vanaf nu dus hopelijk geen hoofdpijn meer. Terug van de opticien trof ik een huis vol mensen aan. Er zijn weer twee huisgenoten bijgekomen en de dochter kwam langs met drie vriendinnen. Al met al was het erg gezellig, genoten van een film en het daarna nog een tijdje gekletst.

Dinsdagochtend ging ik opgewekt op weg naar het lab. Want vandaag zou mijn project dan toch écht starten. Maar nee hoor, er kwam weer wat tussen. Degene die me alles zou leren had net een bijzondere ontdekking gedaan, dus dat ging natuurlijk voor. 's Middags was er weer een vergadering, voor de vorm heb ik daar maar netjes bijgezeten en het is erg leuk om te zien hoe het er allemaal aan toe gaat. Aan het eind van de vergadering werd afgesproken dat we morgenmiddag om 13u zouden starten met het maken van weefselcoupes, daarna kon dan alles eindelijk beginnen. Er zat niets anders op dan weer een middag door te brengen met het bestuderen van artikelen.

's Avonds was ik uitgenodigd om naar de bijbelstudie van de kerk te gaan, het leek me wel een goed idee om daar eens te gaan kijken. Rond 19u kwam ik daar aan, werd aardig verwelkomd en doorverwezen naar de ‘Connectgroup'. Hier kwam iedereen bij elkaar die nieuw was, zodat je kon wennen aan het idee en mensen kon leren kennen. Na een voorstelrondje werd de groep in tweeën gedeeld en begon de Bijbelstudie. Rond 21u was het afgelopen en kwam iedereen vanuit alle groepen bij elkaar, al met al waren het wel 150 jongeren! Een groot gedeelte daarvan ging nog de stad ik, dus ik ging gezellig mee. Vlakbij was er een poolcafé, al met al een leuke avond! Veel mensen gesproken, leuke gesprekken gehad en een goede manier om mensen te leren kennen.

Vanochtend ging ik weer op m'n fiets naar het lab. Op de weg heb ik wel de nodige bekijks: fietspaden bestaan hier niet, dus je fietst gewoon op de weg waar de auto's 50 m/h rijden... En de mensen díe hier fietsen - het zijn er niet zoveel - hebben meestal een mountainbike met helm en uitrusting. Ach, ik niet. Maar ik kom op deze manier snel en makkelijk bij de metro, al is het wel wat minder vlak dan ik Nederland... Bij het lab aangekomen begon ik snel met het lezen van een artikel, dat zou namelijk tijdens de lunch besproken worden. Na de lunch hoopte ik dat we zouden starten met het project. Maar nee hoor. Heel de middag zat ik maar te wachten en mijn collega was nergens te vinden. Uiteindelijk ging ik maar naar huis, hopend dat het morgen beter zal zijn. Tijdens het eten waren er verschillende gasten, het was weer erg gezellig. Nu nog even wat lezen, misschien een rondje lopen met de hond en dan is het ook hier tijd om naar bed te gaan!

Liefs,

Nadine

Ps: sinds gisteren is het ook hier lekker weer. Maandag had ik nog een winterjas aan. Dinsdag was het te warm om met een jas aante fietsen en heeft iedereen ineens de zomerkleren uit de kast gehaald. Het kan blijkbaar snel veranderen hier...

Mijn eerste weekend in Boston!

Toen ik vrijdag het Schepens Eye Research Institute verliet, begon mijn weekend. Eenmaal thuis aangekomen had ik eigenlijk best trek in eten, maar iets fatsoenlijks was er niet te vinden. Ik besloot maar te wachten en te kijken of er nog iets zou komen. Even later kwam de hele familie thuis, maar van eten was nog steeds geen sprake. Ik bedacht me toen dat ik gelukkig nog een bagel in mijn tas had zitten, dus die heb ik maar opgegeten. Echt gezond is het niet, maar je moet toch wat? Maar na een uur werd er ineens geroepen dat we gingen eten, ik was benieuwd! Er was het één en ander aan vlees op de barbecue gelegd, het was alleen te koud om het buiten op te eten. Dus heb ik een broodje hamburger op met lekkere salade en ondertussen gingen we met de hele familie een film kijken. Het was in ieder geval erg gezellig!

Zaterdagochtend had ik me voorgenomen om wat meer van de omgeving te zien. Toen ik redelijk op tijd uit bed kwam heb ik eerst geskypt en daarna gezellig met een huisgenoot lang en uitgebreid ontbeten. Ik had gevraagd of de fiets al gemaakt was, gelukkig was dat het geval. Er was mij verteld dat dit nu echt een ‘oma-bike’ was, dus ik hoopte op een degelijke stadfiets. Dat viel echter wat anders uit. Toen ik buiten kwam zag ik daar een enorm oude herenfiets, met een mandje voorop. Ik heb maar niet verteld dat dit nu niet bepaald een ‘oma-bike’ is… Maar hij fietst prima en ik was enorm blij dat ik voortaan overall naar toe kan gaan zonder te hoeven lopen of te worden gebracht!

Ondertussen was het zonnetje gaan schijnen: enorm mooi weer voor een lange fietstocht. Ik heb het hele dorp doorgecrosst, het bleek ontzettend mooi te zijn. De foto’s heb ik er al op gezet, dus beoordeel zelf maar! Eind van de middag vond ik dat ik wel weer genoeg gefietst had, een comfortable zadel bezat de fiets namelijk niet… Daarna heb ik met de hond nog een flink stuk gewandeld en genoten van het heerlijke zonnetje! Toen ik die avond bijna verhongerd was, kwam Nancy thuis, die had boodschappen gedaan. Dus die avond hebben we eindelijk eens heerlijk gezond gegeten.

Zondagochtend had ik me voorgenomen om naar Park Street Church te gaan. Craig had me verteld dat dit een traditionele dienst zou zijn, hij dacht dat het daarom wel wat voor mij zou zijn. De dienst begon om 11u, dus ik kon zelfs nog uitslapen. Toen ik bij de kerk aankwam bleek het een hele mooie, oude kerk te zijn, wat bijzonder is voor Boston. Binnen aangekomen kreeg ik koffie aangeboden en stond er – hoe kan het ook anders – een tafel met eten klaar. Ik stond er stiekem een beetje verloren bij, ik kende natuurlijk niemand. Gelukkig stapte er een vrouw op mij af en we raakten aan de praat. Al snel kwamen er meerdere vrienden van haar bij staan, dus ik werd meteen geïntroduceerd aan allerlei mensen. Ik kon naast die mensen zitten in de kerk, dus dat was erg fijn. Overigens was het een erg goede dienst.

Na de dienst werd ik erop gewezen dat er elke zondagmiddag een bijeenkomst was voor internationals. Ik bedacht me dat ik daar dan wel heen kon gaan, het eten was erg lekker en er werd veel gezongen. Ik heb me echter nog nooit zo Amerikaans gevoeld als die middag: tussen alle Aziaten en Afrikanen voelde ik me enorm westers en ook niet op m’n plek. Dus dit wordt ‘m niet nog een keer. Maar ‘s middags zou er nog een dienst zijn, alleen dan meer ‘modern’. Het leek me wel een goed idee om daar dan ook maar eens een kijkje te nemen. Hier heb ik heel veel leuke mensen ontmoet en werd ik uitgenodigd voor de bijbelstudie die er elke dinsdagavond is. Ik besloot meteen om mezelf hiervoor op te geven, ik denk dat ik me hier wel thuisvoel!

Al met al was het een erg goed weekend. ‘s Avonds heb ik nog een fotocollage gemaakt van alle foto’s die ik heb gekregen en heb ik m’n kamer voor zover mogelijk wat gemoderniseerd. Het ziet er nu al best leuk uit! En toen ik vanochtend m’n mailbox opende zag ik dat ik al een mail had gekregen van een vrouw die ik gisteren had ontmoet. Ze gaf me allerlei tips die ik kan doen, nodigt me uit voor de bijbelstudie op dinsdag en ze hopen me volgende week weer te zien. Amerikanen zijn echt heel gastvrij!

In het lab...

De eerste werkdagen zitten er al weer bijna op. Niet dat ik veel gedaan heb, maar toch, ik was aanwezig. Gisterochtend arriveerde ik mooi op tijd, eerst nog wat officiele papieren ingevuld en daarna mocht ik naar het lab. Daar aangekomen werd mij verteld dat ik een training moest doen, een digitale cursus ‘hoe om te gaan met muisjes’. Dus ik op zoek naar de persoon die mij daar meer over kon vertellen. Na lang zoeken had ik het nog niet gevonden, uiteindelijk bleek de persoon op vakantie te zijn en komt pas maandag terug. Fijn. Ondertussen was de ochtend al bijna voorbij. ‘s Middags werd mij telkens verteld: ja, je moet eerst die training doen, daarna kun je pas echt beginnen. Er zat niets anders op dan mezelf een beetje te vervelen. Om vier uur werd mij verteld dat ik wel naar huis kon. Toen ik buiten stond bedacht ik me dat ik – nu ik toch zo vroeg klaar was – wel de stad wat kon gaan verkennen.

Al lopend kwam ik langs allerlei winkeltjes, leuke straten en heb aardig wat gezien. Maar rond half 6 begon het ineens heel hard te regenen. Gelukkig had ik die ochtend een paraplu meegenomen, dus ik kwam redelijk droog thuis. Overigens heb ik hier zelfs m’n winterkleren aan en ben ik blij met m’n winterjas.. dat had ik niet verwacht voordat ik op het vliegtuig stapte! Eenmaal weer thuis stond er eten klaar: een pizza. Amerikanen zijn soms best wel raar. Ze eten wanneer het hun uitkomt, ze eten niet eens altijd een fatsoenlijk avondeten en je ziet altijd en overall mensen met vet eten en koffie. Maar goed, het stuk pizza smaakte prima. ‘s Avonds heb ik gezellig koffiegedronken met een huisgenootje, ze is net wat ouder dan ik en ze had ook nog een leuke fim liggen. Al met al prima vermaakt!

Vanochtend werd ik om 9u verwacht op de labmeeting. Ik had thuis al ontbeten, dus was verbaasd om te zien dat er enorm veel eten op de tafel lag. Bagels, scones, broodjes, koffie, jus d’orangje… Waar ik wel heel blij mee was: er stond ook fruit op tafel. In Boston toch iets bijzonders, want alles is hier enorm duur. Van de bespreking zelf snapte ik uiteraard nog niet zoveel, maar dat komt vast binnenkort wel. Ik ben gelijk ingedeeld om over 6 weken een presentatie te houden over mijn labonderzoek. Oeps… En eens in de twee weken moet iemand een presentatie houden over een artikel. Ach ja, daar moet ik dus ook aan geloven. In ieder geval een geode training! Na de hele ochtend naar presentaties te hebben geluisterd was er voor mij nog steeds niet veel te doen. Mijn ‘ post-doc’ begeleider heeft het erg druk en dus niet veel tijd voor mij, dat is wel jammer. Gelukkig is er iemand anders die zich over mij ontfermt, zo ben ik bezig geweest met het kleuren van allerlei bloedmonsters, net afgenomen van de dode muizen. Daarna allerlei andere labkwarweitjes gedaan. Wel een leuke manier om er in te komen!

Mijn dag verliep dus prima, tot ongeveer een uur geleden mijn laptop het met een grote ‘plof’ ineens begaf. Heb ik weer… Iemand vertelde mij het nummer van de ICT-afdeling, dus mijn eerste engelse telefoontje zit er ook weer op. En ja hoor, ik heb gewoon een andere laptop gekregen. Zelfs een betere dan die ik eerst had. Nu ben ik aan het wachten op wat artikelen die ik van het weekend kan lezen, en daarna lekker naar huis!

Liefs,
Nadine